Και μπορεί ο Ιούνιος να μας ξανάρθε, με προσθέσεις και αφαιρέσεις, για μας όμως, που δεν αντέχει άλλο βάρος το σαρκίο μας, μονό η αφαίρεση θα μας ξαλαφρώσει.
Είπαμε να αφαιρέσουμε τα περιττά για να μειώσουμε το βάρος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γκρεμίσουμε τα τείχη. Τα θεόρατα τείχη, που εδώ και πολλά χρόνια ύψωσα για να ορίσω τον κήπο του «Είναι» μου, ώστε βλέποντας τους άλλους, να τους αποκλείω πλήρως και να τους κρατάω άλλους, θα μείνουν απόρθητα, όσο οι βίδες μου κρατούν, και δεν μου επιβάλουν ανούσια ταξίδια.
Πάντα τελικά υπάρχει μια ιστορία, που δεν τη λέμε ποτέ. Αυτό είναι το απροσδιόριστο βάρος που στοιχειώνει μέσα μας μέχρι το τέλος που η ψυχή θα φύγει γι’ απέναντι. Αυτή η αμίλητη ιστορία δεν είναι κατ’ ανάγκην κακές πράξεις ή σκέψεις που μας κατοίκησαν, δεν είναι δίκια ή άδικα που μας πνίγουν. Δεν είναι απτές αποδείξεις, ούτε καν ενδείξεις. Είναι σαν παραμύθια ημιτελή με έναν επίλογο ανοιχτό στον χρόνο.
Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες.
Αν μείνουμε κι’ άλλο στις σκιές της πολιτικής πραγματικότητας, θα μελαγχολήσουμε. Είναι καλοκαίρι και Ιούνιος και είναι κρίμα.
Αυτές οι μέρες είναι ο θρίαμβος, η δόξα και η δύναμη του Φωτός. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως, πολύ φως. Παράταση ζωής, αυτές οι πρόσθετες ώρες, πριν από τη δύση. Θερινό ηλιοστάσιο. Ατελείωτη μέρα κι ατελείωτη νιώθεις τη ζωή.
Ο Σεφέρη έγραφε: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου