Το συνηθίσαμε το έγκλημα

 Και εκεί  που περιμένεις κάτι να γίνει  για να κοπεί αυτή η πορεία προς την καταστροφή,  ακούς μια λέξη που αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των θυμάτων και η απάντηση στο «από ποιους», σε γεμίζει απογοήτευση και  απαισιοδοξία.   

Δυστυχώς έχει προηγηθεί εκπαίδευση μέχρι ανωτάτου βαθμού .Πες, πες, κάθε μέρα το συνηθίσαμε το έγκλημα. Το συνηθίσαμε το αίμα. Μας είχαν προετοιμάσει, τα χρόνια που προηγήθηκαν για να μη μας πιάνει πόνος. Μας περιόρισαν στα στενά όρια του ατομικού. Μας κατακερμάτισαν. Μας έβαλαν, αδέλφια απέναντι. Μας αφαίρεσαν κάθε σκέψη αλληλεγγύης. Ύστερα πήραν την μεγάλη σκούπα, μας έκαναν σωρό στη γωνία και ετοιμάζονται να μας μεταφέρουν στη χωματερή.
 

 Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες. Και αυτή η άχαρη Κυβέρνηση που δεν ξέρω αν είναι της Ελλάδας, πως μπορεί και μάλιστα χωρίς κουκούλα να μας δίνει. Πως μπορεί με τόσο κυνισμό να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες.

Και τα θύματα …Όλοι εναντίον όλων. Όλοι αυτοί πουν δεν φταίνε, στην αρένα του αλληλοσπαραγμού και οι άλλοι που κυβέρνησαν τα  προηγούμενα χρόνια και οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία, στα θεωρία να τρίβουν τα χέρια τους.
Όσο αμέριμνοι παρακολουθούσαμε μια εικονική πραγματικότητα από την τηλεόραση και νομίσαμε ότι η ζωή είναι εκεί, τόσο το πετσί μας χόντραινε. Τόσο, ώστε ο πόνος να μην το διαπερνά.
Εδώ που φτάσαμε, η κάθε απεργία η κάθε διεκδίκηση είναι και δική μας. Μόνο με αλληλεγγύη μπορεί να αντιμετωπισθεί αυτή η κρατική υποτέλεια. Την επίθεση την δέχεται ο λαός στο σύνολο του και στο σύνολο του, πρέπει να την αντιμετωπίσει.