Με στολή εκστρατείας

Στο ίδιο πνεύμα του θυμού και σήμερα και κάθε μέρα. Δεν φτάνουν τα οργισμένα νιάτα, για τις ανατροπές. Δεν αρκεί η σπίθα και το προσάναμμα για να τους κάψει. Αν δεν ρίξουμε ξύλα στη φωτιά …
Σαν εκείνους τους Σαμουράι που δεν χαμογελούν ποτέ, που πολεμούν μέχρι θανάτου. Με στολή εκστρατείας ακόμα και στο ύπνο.
όλα τα τελευταία μηνύματα δε δίνουν καμιά ελπίδα αισιοδοξίας. Λιώνουν οι πάγοι και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Καζάνι ο πλανήτης με το νερό έτοιμο να πάρει βράση. Οι τράπεζες δίνουν δάνεια και παίρνουν σπίτια. Όλο και λιγότεροι πλουτίζουν όλο και περισσότεροι περνούν το κατώφλι της φτώχιας.
Στο ίδιο πνεύμα της οργής και σήμερα και κάθε μέρα. Τα μηνύματα δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο για αστειάκια
Και το παρακάτω απόσπασμα στο ίδιο πνεύμα του θυμού.«Όσο για τα μεγάλα μπουμ, δεν υπάρχει τελειωμός. Η φρίκη συνεχίζεται, μπορεί να αλλάζουν οι σκοτωμένοι κομπάρσοι, αλλά οι θύτες είναι γερά κόκαλα και αφήνουν ισχυρότερους διαδόχους. Διάβασα πως σε μια αφρικανική νομίζω χώρα 100.000 εργάτες ορυχείων που δουλεύουν τρία χιλιόμετρα κάτω από τη γη - διανοείσαι; - απεργούν γιατί ο μισθός τους είναι 400 δολάρια το μήνα και η εταιρεία που τους έχει σκλάβους τον τελευταίο χρόνο δήλωσε 40 εκ. δολάρια κέρδος. Γιατί απεργία, ρε παιδιά; Φωτιά. Τινάχτε τα όλα στο αέρα. Να μην υπάρχουν ορυχεία. Να πεθαίνετε με αξιοπρέπεια ενός λιμού, όχι με την ταπείνωση ενός σλάβου. Αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ο θάνατος»