Ανακαλύπτοντας
τα άγνωστα κοντινά μας

Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Αυτές τις μέρες αναζητώ τη συντροφιά του λόγου του απλού και την βρίσκω στον εκφραστή της παιδικής μου αθωότητας τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
«Από τον τόπον εκείνον της δοκιμασίας και της μικράς αναψυχής, ήλθα εις τον τόπον της καταδίκης, - όπου σύρω τον σταυρόν μου, μη έχων πλέον δυνάμεις να τον βαστάζω - εις την πόλιν της δουλοπαροικίας των πλουτοκρατών».
Με τον Παπαδιαμάντη επιστρέφω στη χαρά και ανακαλύπτω μέσα στον θόρυβο «το μορμυρισμόν του ύδατος του μικρού χειμάρρου, ρέοντος δια μέσου βράχων….εις το βάθος της κοιλάδος». Ανακαλύπτω ότι «ο ουρανός ήτον ως παμμεγίστη άπειρος κανδήλα…» ή ότι «έξω υπό το φέγγος της σελήνης δεξιόθεν του ναΐσκου, έβρεμε γενναίον πυρ» ή ότι «περί το λυκαυγές… ο ουρανός πορφυρίζων εκεί προς ανατολάς έσμιγε με την θάλασσαν κυανήν απλούμενην κάτω, η δε σελήνη ωχρίασε και τα ολίγα άστρα έσβηναν τρέμοντα…και η Ηώς ανέτειλε με όλην την πορφυράν αίγλην, καλλωπίζουσα την μυστηριώδη της νυκτός περιβολήν».
Παντού το φως, το φως της γιορτής, το φως του Παπαδιαμάντη.
Όταν οι επιθυμίες, που υπαγορεύονται από τους εμπόρους της γιορτής δεν ημπορούν να εκπληρωθούν, πίσω ολοταχώς, εκεί που τη χαρά δεν χρειαζόταν χρήματα για να την αγοράσεις.