Επιστροφή στη παιδική αθωότητα
(όπως λέμε στο μέλλον)


Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις της κ. Άντζελας Γκερέκου, στα «ΝΕΑ» των Αθηνών και στα τοπικά Μ.Μ.Ε, έκανα την διαπίστωση ότι όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να πλήξουν την εικόνα της. Απεναντίας θα έλεγα ότι μέσα από απ΄ αυτή τη μπόχα έχει καταφέρει, με βασικό πλεονέκτημα την αθωότητα της, να ξεχωρίζει.
Η Άντζελα εισάγει καινούργια ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου και δεν χρειάζεται να κάνει καμιά προσπάθεια γι΄ αυτό. Έχοντας μικρή θητεία στο κόμμα και απουσία από την δράση του κομματικού μηχανισμού, όλα αυτά τα χρόνια, αποκτάει το πλεονέκτημα να εκφράζει το άδολο και το καινούργιο.
Είναι κοινή διαπίστωση πλέον, ότι το ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ, καρκινοβατεί, οι μεταστάσεις που συντελούνται, σε όλο του το σώμα τον έχουν καταστήσει ανενεργό και ανίκανο να προσφέρει υπηρεσίες στο τόπο. Δεν θέλω να μηδενίσω τους αγώνες ορισμένων, που κατά καιρούς έχουν κάνει, όμως όλη αυτή η ανακύκλωση, οι αλλαξοφιλίες, οι ίντριγκες, η σχέση με την εξουσία, έχουν επιφέρει βλάβη ανήκεστη.
Η κ. Γκερέκου, μη έχοντας εμπλακεί σ’ αυτόν τον μηχανισμό, διατηρεί ακόμα την παιδική της αθωότητα, αυτήν την αθωότητα, που έχουν και τα νέα παιδιά που βρίσκονται στο χώρο και που ονειρεύονται ακόμα να φτιάξουνε τον κόσμο.
Παραγνωριστήκαμε, είπαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και έδωσαν στην κ. Γκερέκου και την ψυχή τους. Και κυριολεκτώ όταν λέω την ψυχή τους. Στο πρόσωπο της ψήφισαν για το μέλλον νοσταλγώντας παράλληλα το παρελθόν. Το παρελθόν πριν η διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου μετατραπεί σε μετοχή. Πριν οι επιτήδειοι σύντροφοι τους θρονιαστούν στις θέσεις του δημοσίου. Πριν γίνει το κίνημα εξουσία και δείξει το απεχθές πρόσωπο του.
Όλοι αυτοί που την ψήφισαν αξιώνονται και εγκυμονούν στην αγωνία και την θλίψη τους, την ραγισμένη, τρυφερή, τη μόνη αληθινή, παιδική εικόνα του κόσμου.