«περί ανέμων και υδάτων»

Αν δεν είχε καθιερωθεί ο τίτλος, λόγω θέσης και πεποιθήσεων, «περί ανέμων και υδάτων» θα ήθελα να είχε τίτλο αυτή εδώ η στήλη. Η αναρχία που την χαρακτηρίζει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαρακτήρα, που δεν μπορεί να σταθεί ούτε για λίγο στο ίδιο σημείο. Ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω μια συλλογή και να την κλείσω σε κουτάκι. Σε πολλές περιπτώσεις με μπουχτίζει η επικαιρότητα και της γυρίζω την πλάτη. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο μπαίνει ο χαρακτηρισμός «περί ανέμων και υδάτων», γιατί συνηθίσαμε να μην μας αρκεί η είδηση, θέλουμε και το παρασκήνιο και όλη την φλυαρία που αναπτύσσεται για να ικανοποιήσουμε την περιέργεια μας. Όταν λοιπόν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός» η κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων», όπως πάντα.
«Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» υποστηρίζουν κάποιοι και για την περίπτωση μου, έχουν δίκιο.
Ένα άλλο θέμα, που ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει όταν ξεκινάω να γράψω ένα κείμενο είναι η φόρμα που θέλω να δώσω, αυτό που χαρακτηρίζει ένα κείμενο και δίνει την δυνατότητα να το κατατάξει κάποιος σε ένα είδος γραφής. Ακόμα. δεν ξέρω που ανήκω, τις περισσότερες φορές σε ένα ακανόνιστο σχήμα καταλήγω, που δίνει την δυνατότητα να το φανταστεί ο καθένας όπως θέλει.
Η πρώτη λέξη, μου υπόσχεται ένα βιβλίο, ένα ποίημα ένα τραγούδι ένα σύνθημα, όταν υποπτευθώ ότι φτάνω στο όριο των τριακοσίων λέξεων, νομίζω ότι τελείωσα. Ούτε βιβλίο, ούτε τραγούδι ούτε ποίημα. Τριακόσιες αλήτικες λέξεις περί ανέμων και υδάτων είναι το αποτέλεσμα. Και την άλλη μέρα πάλι από την αρχή. Λέξεις που δεν τελειώνουνε ποτέ, μισοτελειωμένες σκέψεις με μοναδικό πλεονέκτημα τον αυθορμητισμό και τις καλές προθέσεις.
Οι σημερινές προθέσεις μου, να μιλήσω στο καθρέφτη μαζί μου, με την ελπίδα για κάτι καινούργιο