Λες και δεν πέρασε μια μέρα

Μια στάση. Για τον Μάη του 2012 της Αριστεράς στην Ελλάδα, θα επανέλθουμε αφού ξορκίσουμε για λίγο το χρόνο που προσπαθεί να μας μεγαλώσει. Έχω στυλώσει τα πόδια, εδώ στα ύψη. Έχω γίνει μουλάρι στο τέρμα της ανηφόρας. Ευτυχώς ακόμα στο οροπέδιο, το βλέμμα δεν φτάνει μέχρι την άκρη, καλά είναι εδώ, ούτε βήμα παραπέρα. Με τα ίδια λόγια, όπως και πέρυσι, παραμονή γενεθλίων, για να πολεμήσουμε το χρόνο. Με τα ίδια λόγια για να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας, «Λες και δεν πέρασε μια μέρα».
Η ευκολία της κατηφόρας καλή για πόδια γερά. Τώρα τα βήματα μετριόνται και το βάρος των χρόνων, όπως και να το κάνουμε αρχίζει να έχει επώδυνες αντανακλάσεις. Η μελαγχολία απαραίτητη στην κόντρα που ξεκίνησα, γιατί μέσα από τέτοιες συγκρούσεις μπορούμε να λέμε με ειλικρίνεια «τι ωραία που μεγαλώνουμε».
Για το χρόνο, μέχρι την επανεκκίνηση. Για το χρόνο που το μετράμε ανάλογα με την μνήμη, για το χρόνο που αν δεν πάμε με το ρολόι, μπορεί και να μην είναι αδυσώπητος. «Και σαράντα πήγα και έφυγα», έγραφα πριν δώδεκα χρόνια και πενήντα πήγα και έφυγα τρέχοντας, γράφω σήμερα, ψάχνοντας αλλού την ηλικία μου…

Μεγαλώνουμε περιστρεφόμενοι γύρω από τον ίδιο άξονα. Δεν αλλάζουμε, ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι, να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε τελικά και δεν τα κάναμε, μία η άλλη!
Θυμάστε ένα κείμενο που έγραψα παλιότερα για τις ευεργετικές επιπτώσεις της πρεσβυωπίας; Ε! λοιπόν αυτή η καλπάζουσα πρεσβυωπία, που λειτουργεί σε αντιστάθμισμα του χρόνου του αδυσώπητου, σβήνει πολλά από τα μελαγχολικά σημάδια του. Αφαιρεί στα δικά μας, στραβά μάτια τα χρόνια που μας επιβαρύνουν. Στον καθρέπτη συνεχίζουμε να βλέπουμε, αφού δεν βλέπουμε, καστανά τα γκρίζα μας μαλλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας το αυλακωμένο πρόσωπο μας. Μας ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα στην ανηφόρα της ζωής.
«Για το χρόνο και σήμερα, που κάποιοι λένε ότι τρέχει, εμείς όμως εκεί, στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι. Σιγά τι είναι τα χρόνια. Αποσυμπιεσμένες στιγμές κατά μια έννοια. Αφού πρέπει να μεγαλώσουμε, ας το κάνουμε με λίγη αξιοπρέπεια…»