Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Πάλι Δεκέμβρης ήταν…



Πάλι Δεκέμβρης  ήταν, «Αγίου Νικολάου». Ένα νέο παιδί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος  έπεφτε νεκρό από σφαίρα  ιδικού φρουρού στα Εξάρχεια.
Αυτές τις μέρες ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες και φίλος του Αλέξανδρου, ο Νίκος Ρωμανός, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θανατική εξάντληση, ύστερα από πολυήμερη απεργία πείνας. Εκτίει κάθειρξη 16 ετών για ληστεία. Έχει πετύχει στις πανελλαδικές εξετάσεις και παρ’ ό,τι έχει βραβευτεί γι’ αυτό από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν του επιτρέπεται η δια ζώσης παρακολούθηση των μαθημάτων του.
Μέρα με τη μέρα η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Οι πολίτες παρακολουθούν άναυδοι την εξέλιξη της ιστορίας. Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα παιδί που αργοπεθαίνει;  
Ένα προαίσθημα με οδηγεί, σε εκείνες  τις μέρες του 2008. Παραμονή Αγίου Νικολάου Σήμερα  
Μια σπίθα ήταν αρκετή για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για τα σκάνδαλα που κουκουλώνονται. Ένας κόσμος απαξιωμένος, μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρέωση να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη. Ο φόνος υπαρκτός και συμβολικός. Η εκδίκηση, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει ιδεολογία. Τροφοδοτείται από τη συλλογική μνήμη.
Αυτό που ζούμε δεν το έχουμε ξαναζήσει θυμάμαι το Νοέμβριο του 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Πάλι Νοέμβριος στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 1985, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια. Η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ότι ακολούθησε τότε δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτά που ζούμε σήμερα. Ο φόνος του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από σφαίρα του ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια ήταν η σπίθα σε μια χώρα που όπως σωστά υπογραμμίζει η Μαρία Κατσουνάκη «…Είμαστε μια χώρα που πενθεί. Είμαστε ένας λαός απογοητευμένος, διαψευσμένος, οργισμένος. Πολύ οργισμένος. Ανέχεται όλο και λιγότερο, αντέχει όλο και λιγότερα. Τώρα, χτύπησε ο συναγερμός. Όλοι τον ακούν αλλά κανείς δεν μπορεί, πλέον, να σημάνει τη λήξη του...»
Άναψε η σπίθα ανάμεσα στα δυο διαχρονικά στρατόπεδα οι έχοντες και οι μη έχοντες σε θέση μάχης. 


Οι διαδηλώσεις παίρνουν τη μορφή εξέγερσης, υπάρχει πολύς θυμός για όσα γίνονται τελευταία. Υπάρχει πολύς θυμός γι’ αυτούς που κυβερνάνε, όπως κυβερνάνε αυτή τη χώρα.
ο Μάνος Χατζιδάκις, γνωστός για τις δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις του, είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό "Τέταρτο" με τον τίτλο "Μια μοβ σκιά Μαΐου" ένα συγκλονιστικό προφητικό κείμενο. Εκεί υπογράμμιζε ότι αρνείται να δει τον εχθρό στο πρόσωπο των "παιδιών των Εξαρχείων" και σημείωνε ότι η Αστυνομία έφτασε "να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ' έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Έννοιες ιερές, που έγιναν πανάθλιες απ' όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν» Κι εκείνος ο στίχος - του Νίκου Καρούζου- από τα βάθη του μέλλοντος: «Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»...
Όσο η βία θα κρύβεται κάτω από τον μανδύα της νομιμότητας, οι νέοι γιατί μόνο νέοι μπορούν, θα απονείμουν την δική τους δικαιοσύνη. Προφητικά ο Ρούσος Βρανάς γράφει στα «Νεα»
«Ο τρόπος παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η Αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η Δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία.
Κι όσο αυτή η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία».
Φυσικά και δεν συμφωνώ με τις καταστροφές, το κάψιμο των αυτοκινήτων, των καταστημάτων, το πλιάτσικο που ακολουθεί. Όσο όμως παρακολουθώ τα γεγονότα από την τηλεόραση σκέφτομαι ότι δεν δικαιούμαι να ομιλώ…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...