Δεν
είναι η ήττα που με ρίχνει στο πάτωμα,
είναι η επανάληψη μιας ακόμη χαμένης
ελπίδας και η απογοήτευση, που σου
τσιμεντάρει τα όνειρα και σου αφαιρεί
κάθε διάθεση για αγώνα. Ευτυχώς η ιστορία
είναι κατηγορηματική. Και αυτό θα
περάσει. Λίγος χρόνος χρειάζεται και
μια σπίθα που νομοτελειακά, ο κόσμος να
γυρίσει ανάποδα, θα ανάψει Η καταστροφή
που προκαλεί η φύση όταν θυμώσει με
συναρπάζει, έχει μια αρμονία, μια σοφία,
υπολογίζει σωστά τους χρόνους και δίνει
ιδιαίτερο βάρος στην άφιξη της επόμενης
μέρας. Σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς
ότι δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς,
αντίθετα το ανθρώπινο χέρι καταστρέφει
ασύστολα, χωρίς σκέψη, χωρίς προοπτική.
Χωρίς να υπολογίζει αυτούς που έρχονται.
Η κατάσταση με τα σκουπίδια αυτές τις
μέρες στους δρόμους του νησιού μας αλλά
και όλης της χώρας,
είναι δείγμα της αλληλεγγύης μας για
τις επόμενες γενιές. Αυτή η καταστροφή
που προκαλούμε, αυτή η παρά φύση καταστροφή
με τρομάζει. Το παρακάτω γράφτηκε
πρόπερσι
,
τέτοια εποχή και το θυμήθηκα όταν
παρακαλούσα τους ουρανούς κάτι να
κάνουν, να ανοίξουν χαράδρες στη γη και
να καταπιούν την ασκήμια μας.
Ο
Γιατρός είπε σε 25 μέρες θα βγει ο γύψος.
Σάββατο πέφτει και Πανσέληνος. Ο γύψος
θα βγει γιατρέ, τα άλλα πως βγαίνουν;
Είναι αυτά, που παρά τις φιλότιμες
προσπάθειες του συναδέλφου του, έμειναν
εκεί βαθιά ριζωμένα για να με βασανίζουν.
Γιατί δεν είναι φυσιολογικό ο θυμός να
έρχεται όταν κρυώσει ο πόνος. Είναι
παράδοξο με αίμα παγωμένο να βράζω μέσα
μου. Το άλλο πάλι, να τρίβω από χαρά τα
χέρια μου σε κάθε εμφάνιση ακραίου
καιρικού φαινομένου;
Λατρεύω
τις χιονοθύελλες και τις ανεμοθύελλες.
Τις μπόρες, τις καταρρακτώδεις βροχές
και τις πλημμύρες. Τις αστραπές και τις
βροντές που τρίζουν τα πατώματα. Τη λάβα
του ηφαιστείου να με κυνηγά. Το χαλάζι,
Α! το χαλάζι, σαν καρύδι να πέφτει και
να κτυπά η κάθε του μπίλια τη λαμαρίνα,
ηχεί στα αυτιά μου σαν πιρουέτα του
Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Τη θάλασσα να
φουσκώνει, δείχνοντας ότι τη στενεύει
το φουστάνι. Τη θάλασσα γυμνή να διεκδικεί
με αξιώσεις το μερίδιο της από τη ξηρά.
Μόνο ο σεισμός με αφήνει αδιάφορο, ίσως
γιατί δεν είναι ορατός και η καταστροφή
που επιφέρει προέρχεται από μαχαιριά
πισώπλατα.
Ο
γιατρός χωρίς να είναι απόλυτα βέβαιος,
μου είπε ότι τα εξωτερικά καιρικά
φαινόμενα, που σου προκαλούν ενθουσιασμό,
είναι γιατί κρατούν τη στάθμη του ποταμού
που τρέχει μέσα σου, σε επίπεδα ασφαλείας.
Τι ωραία που τα λέει ο Γιατρός. Πόσο θα
ήθελα τον πιστέψω. Ισορροπία λοιπόν
γιατρέ γιατί εγώ το θεωρούσα διαστροφή
και χρόνια πάλευα γεμάτος ενοχές για
να το διώξω.
Να
επανέλθουμε στο τρακάρισμα . Το κεφάλι
εντάξει, παρότι δεν φορούσα κράνος. Το
μυαλό φαίνεται πως το κράτησε στη θέση
του.
Το
μυαλό εκεί και η μνήμη παρούσα. Και η
Κυρία του ραδιοφώνου με τη βραχνή φωνή,
που συμφωνεί μαζί μου, πάντα παρούσα
και ας έχει χρόνια ν' ακουστεί.
Μεγαλώσαμε
βλέπεις… «Μεγαλώσαμε, αλητέψαμε,
λεηλατήσαμε και μας λεηλάτησαν, πειρατές
επιπόλαιοι, χωρίς χρυσό δόντι και γάντζο
στα χέρι, κάναμε γιουρούσι στις ήττες,
και τι όμορφα που γελάει κανείς όταν
είναι λυπημένος! Αυτό το γέλιο που
στάζει αλμύρα και έχει τον ίσκιο των
αναμνήσεων στον ήχο του. Μην κλείνεις
τα μάτια τώρα που λιγόστεψε η διαδρομή.
Άσε το αεράκι να διαπεράσει τις ηλικίες
σου και πάρε με τηλέφωνο μόλις φτάσεις
στο όνειρό σου. Αμέσως, και που είσαι;
Εκείνο το κρυμμένο τραύμα πως το κρατάς
ακόμα κόκκινο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου