Εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης

Και ενώ η ανακύκλωση έχει σταματήσει και έχουμε πήξει στα ανακυκλώσιμα σκουπίδια. Η ανακύκλωση στο πολιτικό προσωπικό συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό.

Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως
«ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα», διαφάνεια. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα. Στον τόπο του λίγο πριν, λίγο μετά , στο πουθενά.

Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που μας αθωώνει.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεία, από τα υπεραιωνόβια δέντρα της άγιας ελιάς, που για χρόνια στήριξαν την τρελή πορεία μας. Πάνω από την απαράμιλλου κάλλους ομορφιά, που ακόμα και με τα μάτια κλειστά δεν αμφισβητείται, ελπίζει να μας δει πιασμένους από το χέρι μεταμελημένους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ελπίζει ότι αυτό το φιλί του αποχαιρετισμού από ένα στόμα μπορεί να είναι φιλί χαιρετισμού, φιλί ζωής, συνέχειας και νέας πορείας...

Έχουν μαζευτεί πολλά όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.

Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα.