Άκρως θεραπευτικό

Η επιμονή ορισμένων από εμάς στη νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο, κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση. Ας επιστρέψουμε στις σταθερές που μας δίνουν χαρά και ζωή, πάνω απ’ όλα όμως διάθεση για δημιουργία. Άλλωστε ο διακαής πόθος της ανθρωπότητας, η καημενούλα η συνουσία, αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη για τις πόλεις και τους πολιτισμούς, για τους πολέμους και την ειρήνη, για την ποίηση και την λογοτεχνία. Ακόμα και γι΄ αυτόν τον άμοιρο τον κορωνοϊο που ψάχνει μια κρυψώνα στα πνευμόνια μας για να συνουσιασθεί. Αν ήξερε σε τι μπελά μας έχει βάλει, μάλλον κάπου αλλού θα είχε καταφύγει. Και εγώ που κάθομαι και γράφω ό,τι σας έχω πει κατά καιρούς προφάσεις εν αμαρτίαις είναι. Αυτό το ένστικτο είναι υπεύθυνο. Ακόμα και γι’ αυτούς που δεν το ξέρουν. Η έλλειψη της μπορεί να φέρει δεινά, σαν αυτά που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα και η χώρα μας.

«Και σε ποιον δεν θα άρεσε να πει σε ένα τουρίστα από άλλον γαλαξία», γράφει ο Μπαρθ «στον πλανήτη μας κύριε, τα αρσενικά ζευγαρώνουν με τα θηλυκά. Επιπλέον απολαμβάνουν το ζευγάρωμα . Αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν μπορούν, να το κάνουν όποτε, όπου και με όποιον θέλουν. Εξού και όλο αυτό το τρεχαλητό που παρατηρείς. Εξού ο κόσμος». Πολύ θεραπευτική άποψη!
Και ο αγαπημένος μου Βασίλης Αλεξάκης, εκεί εστίασε το πρόβλημα. Τρεις μήνες έκανε να γράψει τον πρόλογο στο βιβλίο «τα κορίτσια του Σίτυ μπουμ μπουμ».
« Να σας πω το πρόβλημα μου; Δεν γαμάω αρκετά! Σχεδόν καθόλου! Ονειρεύομαι να κάνω έρωτα μ’ ένα σωρό γυναίκες: με τη γειτόνισσα του επάνω ορόφου και με τη φίλη της, που είναι και οι δύο παντρεμένες, με τη γυναίκα του αρχισυντάκτη μου, με τη σερβιτόρα ενός μπαρ, που βρίσκεται κοντά σ’ έναν παλιό εκδοτικό οίκο, με την Βαρβάρα Πέτροβνα, με τη μνηστή του σούπερμαν, με τη μαρκησία των αγγέλων, με την Νίκη της Σαμοθράκης, με την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ, με την θαμμένη ζωντανή, με την κυρία Ρενό, τη δεσποινίδα Χέννινγκερ, με τα κορίτσια του Σιτυ Μπουμ Μπουμ…»
Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί, που σήμερα μας εξουσιάζουν ντόπιοι και ξένοι, δεν ονειρεύονται δεν φτάνει το μυαλό τους μέχρι την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ. Λειτουργώντας πεζά κατ’ εντολή του γενετήσιου Ενστίκτου, πηδούν τους λαούς, όχι όμως με τα δικά τους«προσόντα» αλλά με τα απαραίτητα βοηθήματα…
Θα συνεχίσουμε να κτίζουμε πόλεις, στηριζόμενοι πάντα στο βασικό ένστικτο. Στηριζόμενοι στη διαβεβαίωση που μας νανουρίζει. Στη διαβεβαίωση που μας διώχνει κάθε ενοχή, «όλα για τον έρωτα για τα βράδια τα αξημέρωτα»
Θα συνεχίσουμε τυλίγοντας σε μια κόλα χαρτί, όλα αυτά τα ασήμαντα που μας φοβίζουν. Αυτή η συναλλαγή δεν έχει το χρώμα του χρήματος. Δεν έχει κομμάτια από την καθημερινότητα που μας λερώνει. Έχει τις καλά φυλαγμένες λέξεις των υπογείων του μυαλού μας, που μπορούν να αποδώσουν το νόημα των αποθεμάτων της ψυχής. Η αριθμητική απαραίτητη για να καταδείξει το περίσσευμα σε όλο του το μεγαλείο. Της ψυχής!
«Ο έρωτας αγαπάει τους ανθρώπους πιο πολύ από όλους τους θεούς» γράφει στο «Συμπόσιον» ο Πλάτωνας. Με έρωτα, που όλα τα κακά σκορπά και δεν είναι λίγα στις μέρες μας θα πάρουμε τις απαραίτητες αναπνοές.
Από εκεί θα ξεκινήσουμε, από εκεί που φωτίσαμε τον κόσμο και ας έχει βαλθεί ο κόσμος σήμερα να μας κατασπαράξει.