Τελευταία σελίδα αριστερά

Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε λευτερώνουν από το βάρος τους. Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να αντέξουμε τα πενήντα που χτυπούν την πόρτα μας, αν δεν είχαμε την αίσθηση του αυτοσαρκασμού. Η παραπάνω ευχή είναι ότι καλύτερο για όλους εμάς που, περάσαμε τα μισά της διαδρομής. Κάθε φορά αυτές τις μέρες, που ο χρόνος μας αποχαιρετά ο μίζερος λογιστής που κρύβεται μέσα µου, ζητά απολογισμό πεπραγμένων. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα με συνέπεια, απεναντίας το μόνο που μου απομένει είναι ένα τσούρμο ενοχές, ενοχές που με προσγειώνουν και με βάζουν στην διαδικασία να συντάξω με τις καλλίτερες των προθέσεις τον καινούργιο προϋπολογισμό Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και οι πιο σφιχτοί έχουν την άπλα τους. Αν βάλουμε και λίγο παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος. Τώρα για τις ενοχές, για όλα αυτά που έτσι και αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθούν, έχουμε δώδεκα μήνες μπροστά μας. Θα κλείσουμε με ένα περσυνό Στάθη, αλλά πάντα επίκαιρο «Με τους κτίτορες, ποτέ με τους κτήτορες, αγόρι μου. Πάντα νέος, πάντα στ...

Σε αυτές τις τελευταίες ώρες του χρόνου, οι προβληματισμοί γι’ αυτό που θα θέλαμε να αφήσουμε και γι αυτό που έτσι και αλλιώς θα συνεχιστεί, είναι αναπόφευκτοι. Χρηματοπιστωτική κρίση ονομάστηκε η αδυναμία του συστήματος να ανταποκριθεί στις εξαγγελίες του. Ο φιλελευθερισμός έφτασε στα όρια της ασυδοσίας, κατάργησε βασικούς κανόνες της αγοράς με αποτέλεσμα να την νεκρώσει. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό που βιώνει σήμερα η παγκόσμια κοινότητα και απ’ αυτήν την άποψη ο χρόνος που μα χαιρετά, πέρα από το δύσκολο διάστημα που θα ακολουθήσει μας δίνει ελπίδες για επαναπροσδιορισμό πορείας και αναγκαστικά για ανακατανομή του πλούτου. Θύμωσε η κοινωνία και το είδανε πρόσφατα και στη χώρα μας. «Η κοινωνική έκρηξη, κυρίως της νεολαίας» γράφει σε διπλανή σελίδα ο Αλέξης Λευθεριώτης, «δεν είναι απλά ένα περιστασιακό φαινόμενο, που πυροδοτήθηκε από το φόνο του 15χρονου Αλέξανδρου από έναν αστυνομικό, αλλά μία πρώτη εκδήλωση μίας απύθμενης υποβόσκουσας κοινωνικής αγανάκτησης, η οποία είχε με...

«Ηρθαν και πάλι τα Χριστούγεννα, σε μια φωτιά, σ' ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού». Οι κλασικές Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Ντίκενς, του Άντερσεν και άλλων, έχουν θρέψει τα όνειρα και τους στοχασμούς εκατομμυρίων αναγνωστών σε ολόκληρο τον κόσμο. Tα Χριστούγεννα διασώζονται στη λογοτεχνία ως λαμπρή φαντασμαγορία, ως γιορτή μαγείας και θάμβους, ψυχικής αιθρίας και ασυννέφιαστης ευδοκίας. H κλασική χριστουγεννιάτικη λογοτεχνία έχει αναμφίβολα συμβάλει στη συντήρηση του μύθου της μεγάλης γιορτής και στη διαιώνιση του μαγικού σκηνικού της «άγιας νύχτας». Η μαγεία όμως αδυνατεί να αναδειχτεί όταν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων είναι μικρά παιδιά, πώς να τους διαβάσεις παραμύθια… Χριστούγεννα και πάλι. Είναι ο χρόνος που οδηγεί στους απολογισμούς, κάτι σαν χαιρετισμός αυτού που φεύγει σ’ αυτόν που έρχεται. Το δράμα είναι ότι θα συνεχίσουμε το κυνήγι μαγισσών, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποτυχίες του παρελθόντος Η μεγάλη ευχή να απο...

Στο κλίμα των ημερών όχι των Χριστουγέννων αλλά των εξεγερμένων. Επίλογος στο άρθρο του Παντελή Μπουκάλα από στην «Καθημερινή της Κυριακής» «Εμείς, οι "μεγάλοι", οι "ώριμοι", μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την αρχική υποκριτική εκδήλωση ενδιαφέροντος, κάνουμε ό,τι μπορούμε να τα κρατήσουμε εγκλωβισμένα. Γέμισε πάλι παιδονόμους ο τόπος• με αυστηρότερους ανάμεσά τους εκείνες τις "ψυχές τις μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες" του Σεφέρη που μια βδομάδα πριν παρίσταναν ότι "αφουγκράζονται τα παιδιά». Ψυχές μαραγκιασμένες η γενιά μας, να συνεχίσουμε και σήμερα την απολογία μήπως και λυτρωθούμε «Ποια θυσία δεν κάναμε και ξεπουλήθηκε έτσι η γενιά μας;» ραδιοφωνική ατάκα, την άκουσα σε μια μουσική εκπομπή, δεν ξέρω για πια γενιά μιλάει, για τη δική μου όμως αισθάνομαι ότι είναι αδικημένη. Πέρασαν τα καλύτερα μας χρόνια, σπουδάζοντας, δουλεύοντας, σε μια υποφερτή ελευθερία, που εξελίχτηκε στη σημερινή κοινωνική αφασία. Στην τηλεοπτική ξεφτίλα, στην παγκοσμιοπ...

ΕΙΝΑΙ οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Τελευταίες μέρες του νέου χρόνου, με τη φαντασία να σχεδιάζει και την ελπίδα της πραγμάτωσης. Δεν ζητάμε λαγούς με πετραχήλια, απλά πράγματα που τα έχουμε κατακτήσει εδώ και χρόνια ευχόμαστε να ζήσουμε. Την ελευθερία την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή. Μου κάνει εντύπωση γιατί την επομένη της εκλογής τους οι αντιπρόσωποι του Λαού επιλέγουν να πορεύονται μακριά του. Στην ουσία αυτοτιμωρούνται, αφού απεμπολούν τη δύναμη στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους . Αντί μαζί με τον Λαό που τους ανέδειξε να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν τη λύση των προβλημάτων αναλώνουν τον ενδιάμεσο χρόνο έως τις επόμενες εκλογές, σε σχέδια που θα τους επιτρέψουν να επανεκλεγούν. Φανταστείτε τη δυναμική που θα αποκτούσε ο τόπος, ο κάθε τόπος και ιδιαίτερα η περιφέρεια που στενάζει, από την εγκατάλειψη, αν οι τοπικοί βουλευτές, με σύμμαχο τη λαϊκή δύναμη διεκδικούσαν λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε τοπική κοινωνία. Στην Κέρκυρα, η συνεχιζόμ...

Αυτές τις μέρες που φωτίζονται από την έκρηξη της Νεολαίας, βρεθήκαν ανάμεσα μας και άλλα παιδιά με κάποιες δεκαετίες φορτωμένα στις πλάτες τους να μπαίνουν στην παρέα των παιδιών χωρίς να φοβούνται να κοιτάξουν το καθρέπτη. Βρέθηκαν κοντά στα άλλα παιδιά τα θυμωμένα να λένε παραμύθια όχι για να τα αποκοιμίσουν. Να γλυκάνουν τη ψυχή τους και να τους δείξουν ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, να μάθουν και οι συνομήλικοι τους, αρκεί να πονέσουμε ξανά… Να πονέσουμε γι’ αυτή χώρα για αυτή πόλη. Ένα παραμύθι από τον Γιώργο Σκλαβούνο που δημοσιεύτηκε αυτό περιοδικό «ναι» Για τα την πόλη που μπορεί να γίνει τριανταφυλλένια Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο, που ζούσε σε μια γκρίζα αυλή μια γκρίζας πόλης. Αγαπούσε πολύ το χρώμα του, όπως και τα χρώματα από τα άλλα τριαντάφυλλα που έβλεπε στις γύρω αυλές. Μια μέρα κατάλαβε ότι, τα τριαντάφυλλα της γειτονιάς ανθίζανε μαζί και κάνανε παρέα, η ομορφιά τους μεγάλωνε και το άρωμα τους μεγάλωνε. Όμως το κόκκ...

Αυτή η εξέγερση είναι μια δοκιμασία, για ολόκληρη την κοινωνία. Θα δοκιμαστούνε αντοχές, θα δοκιμαστούνε ανοχές θα δοκιμαστούνε πολιτικές. «Στην ερημιά της πόλης ίσως συναντιούνται αυτές τις νύχτες οι σκέψεις των πολιτών. Μακάρι να κυκλοφορεί ακόμη και το πνεύμα της Αριστερές». Ευχή, κλείνοντας το άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Αντώνης Καρκαγιάννης. Η αριστερά συνεχίζει να τρώει τις σάρκες της. Το ΚΚΕ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Κινέζικα τ’ ακούνε τα παιδιά όλα αυτά. Ευτυχώς που τα απολιθωμένα μυαλά δεν έχουν απέναντι τους καμένα μυαλά για να τα πιστέψουν. «ΚΑΤΑΝΟΩ τις πολιτικές σκοπιμότητες όσων εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ», υποστηρίζει ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, δεν μπορώ να καταλάβω όμως τι μυαλό κουβαλάνε εκείνοι που τα πιστεύουν αυτά που λένε. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ;! Κανέναν δεν ακούνε οι πιτσιρικάδες. Ή και ν' ακούνε, μπενάκης - βγαινάκης! Σαν ανέκδοτο ακούνε αυτές τις κατηγορίες. Τα παιδιά έχουν δικό τους μπαϊράκι. Αντιδρούν αυθόρμητα, αυθεντικά, γενναία. Υ...

Είμαστε στην αρχή…Τα παιδιά συνεχίζουν. Η εξέγερση, έχει ήδη πετύχει. Αφύπνισε χιλιάδες συνειδήσεις. Είναι αυθόρμητη. Αυτά τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες. Δημιουργούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξης γίνεται Σύμβολο της Νεολαίας. Ο Δεκέμβρης του 2008, έρχεται ύστερα από σαράντα χρόνια, από τον Μάη του 1968 να συμβολίσει την αντίσταση, να δημιουργήσει προϋποθέσεις να πάψουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες, βουτηγμένοι στις πολυθρόνες και στην αποχαύνωση. Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κι εμείς όλοι συνένοχοι, αφήσαμε μια γενιά να βιώνει σαν εφιάλτη το μέλλον της. Αφήσαμε πολιτικούς, παπάδες, τραπεζίτες, εργολάβους, καναλάρχες και «δημοσιογράφους», να κάνουν παιγνίδι, στις πλάτες μας. Αφήσαμε την διαπλοκή να γίνει τρόπος ζωής. Παντού κλεψιά, αυθάδεια, αλαζονεία, μέσο, ψέμα, τηλεόραση που καλύπτει κραυγάζοντας. Τι κάνουμε; Παρακολουθούμε αμήχανοι και άβουλοι. «Είμαστε στην αρχή… Η...

«Τίποτα δεν είναι όπως παλιά», όσο και να προσπαθούν, όλοι μαζί να μας πείσουν πως σύντομα όλα θα είναι όπως πριν… Αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρει η τηλεόραση να ακυρώσει την εξέγερση των εφήβων προτάσσοντας δραματοποιημένες εικόνες με κατεστραμμένες βιτρίνες. Αυτό το γεγονός περίμενε τριανταπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πως είναι δυνατόν να μπει σε δεύτερο πλάνο; Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Ο Δεκέμβρης του 2008, βάζει τέλος στους ψιθύρους της παρατεταμένης απάθειας και γυρίζει σελίδα. Θα μου πείτε γιατί αυτή η γενιά η χορτασμένη, η χαϊδεμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις βγαίνει σήμερα στους δρόμους; Ορθά το θέτει η κ. Μαριάννα Τζιανζή. «Μια γενιά μεγαλωμένη με τα εμβόλια, το κινητό και το PlayStation, τα παιδικά γενέθλια στα ΜακΝτόναλντς με τα happy meals και τον πολύχρωμο κλόουν, με τις διακοπές, τα φροντιστήρια και το «δικό της δωμάτιο». Τώρα αυτή η γενιά η χορτασμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις, αλλά την μπουκώσαμε με πλαστικό πολιτισμό, πλαστικό ψωμί και πλαστ...

Είναι πραγματικά δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν. Από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στην πορεία, από το Πολυτεχνείο του 1973 μέχρι το Πολυτεχνείο του 2008 υπάρχει χάσμα αξεπέραστο. Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συναντήσεις, στην Πατησίων στη Στουρνάρη φαντάζει γκρεμός. Δεν μπορούμε πλέον να μπούμε στην παρέα. Δεν μπορούμε να ανταμώσουμε… Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ανικανότητα να καταλάβουμε την νεολαία. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο σήμερα, γιατί αλλιώς οι σχεδι...

Όσα ζούμε αυτές τις μέρες μετά την δολοφονία του μαθητή, είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης που ξεχείλισε. Οι κουκουλοφόροι, οι «γνωστοί άγνωστοι», όπως χρόνια τώρα συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε, δεν έχουν το εύρος να δημιουργήσουν μια λαϊκή εξέγερση σαν αυτη που έλαμψε και φώτισε το σκοταδι της καθημερινότητας μας, διαφορετική βεβαίως απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει, αλλά ικανή να επιβάλλει νέους προβληματισμούς. Πάντα είχα την απορία τι θα κάνουν αυτά τα παιδιά όταν θα βγουν στην αγορά. Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα αντιδράσουν. Φαίνεται πως η στιγμή ήρθε πριν του αναμενομένου, για ένα αύριο που φαίνεται από σήμερα καμένο. Η στιγμή είναι τώρα. Αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενα για να δικαιολογήσω την ανησυχία. Αυτή την φορά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως η ιστορία μας έχει μάθει. Η γενιά μας γέρασε απότομα, από τα πενήντα. Δεν είναι που τα έκανε θάλασσα, φρόντισε με τις αλλόκοτες επιλογές της, να μην είναι πλέον χρήσιμη. Υπάρχουν χιλιάδες δικαιολογίες, για το αποτέλεσμα...

Μια σπίθα ήταν αρκετή για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για τα σκάνδαλα που κουκουλώνονται. Ένας κόσμος απαξιωμένος, μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρέωση να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη. Ο φόνος υπαρκτός και συμβολικός. Η εκδίκηση, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει ιδεολογία. Τροφοδοτείται από τη συλλογική μνήμη. Αυτό που ζούμε δεν το έχουμε ξαναζήσει θυμάμαι το Νοέμβριο του 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Πάλι Νοέμβριος στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 1985, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια. Η σφαίρα β...

Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε την οικονομική κρίση, ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ, τους επί πλέον φόρους, την Ολυμπιακή το Βατοπεδιο για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο. …………………………………………………………………………………………. Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας. Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνε...

Μέρες που είναι ας κάνουμε ειρήνη, όχι που πριν κάναμε πόλεμο. Άκαπνοι ατσαλάκωτοι., με τα περισσότερα να περνούνε ξώφαλτσα χωρίς να μας αγγίζουν. Μια γκρίνια εκ του ασφαλούς και για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες. Για τον τόπο, γιατί το θέμα δεν μπορεί να κλείσει ούτε με ευχές ούτε με κατάρες Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας. Είναι ανάγκη εμείς που δεν μας υποτάσσουν οι σκοπιμότητες, που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας, εμείς πιο ψύχραιμοι, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής. Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτ...

Για να μπούμε στο κλίμα των ημερών ένα παλαιότερο κείμενο που γίνεται πιο επίκαιρο με την οικονομική κρίση. Είναι οι μέρες, πάντα έτσι συμβαίνει τις παραμονές. Ότι και να λέμε για αυτοσυγκράτηση, η μανία του καταναλωτισμού θερίζει χωρίς διακρίσεις, το δράμα βεβαίως το αντιμετωπίζουν οι οικονομικά αδύνατες τάξεις, που πιέζονται για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στην υπερβολή των ημερών. Το σύνδρομο της κατοχής, να μην μας λείψει κάτι. Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί. Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί. Τρέχουμε να προφτάσο...

«Εκτός τόπου και χρόνου», συνηθίζουμε να λέμε θέλοντας να δείξουμε την αοριστία των φαινόμενων, «τα έχει χαμένα, είναι αλλού», αλλά που αλλού και πότε άγνωστο. Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω θα προτιμούσα καλύτερη να ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Κοιτώ γύρω μου σαν τρελός. Τίποτα, ούτε ψυχή, μόνο σκουπίδια και κίτρινα φύλλα. Ανασύρω από το διαδίκτυο το φάντασμα της πόλης… «Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα: σαν το δέντρο, που τ` απάνθισε η θύελλα, σαν το λιμάνι χωρίς βραχίονες, σαν τη στάση χωρίς στέγαστρο, ανασκαλεύει τη μνήμη μας και ξεθάβει ανόσιες μορφές. Μας ποτίζει ναρκωτικές ουσίες, δείχνει τη πρώτη χρήση του τσιγάρου, μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της. Τούτη η πόλη σκοτεινούς μας χρειάζεται: με τα τζάμια μας θολά, να σκουπίζονται διαρκώς από κουρντισμένους υαλοκαθαριστ...

Για τον τόπο και σήμερα γιατί το παρακάναμε με τον χρόνο. Για τον τόπο που αγαπάμε και καταριόμαστε. Γιατί έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ο τόπος γεννάει αισθήματα, έρωτα και μίσους. Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες και ξέρω ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι Έτσι ακριβώς, αυτή είναι η σχέση και πρέπει να το πούμε κάποτε.Τις αλήθειες αυτές τις νοιώθουμε βαθειά, έτσι όπως τις περιγράφει με εκπληκτική ποιητική ενάργεια και ευθυβολία ο Μανώλης Ρασούλης, σε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ. Γιατί ο τόπος μας, για να δώσουμε περισσότερες εξηγήσεις για τις χθεσινές κατάρες στον επίλογο, είναι μάνα. Είναι μάνα αλλά φέρεται στα καλύτερα παιδιά της σαν μια κακή μητριά. Τα αρνιέται τα παιδιά της, τα εκβιάζει, τα ζορίζει, τα πετάει, τους κόβει σύρριζα την αφιλοκερδή διάθεση για προσφορά, ...

Όσους κύκλους και να κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε νοερά, από τον μικρόκοσμο μας, η δίνη της καθημερινότητας, μας ρίχνει στην βαθιά λακκούβα της βάσης μας. Ο Πεσόα δεν το είχε κουνήσει από την Λισαβόνα και το αντιλαμβάνεται κανείς από τα απλά παραδείγματα, που χρησιμοποιούσε στα έργα του για να μπορέσει να υποστηρίξει τις φιλοσοφικές του ανησυχίες. Στο λάκκο, γατί όσο και αν προσπαθούμε, όσο και να κλείνουμε τα μάτια, για να ταξιδέψουμε στο παραμύθι, ο τόπος μας επαναφέρει. Ακόμα και σήμερα, που έχουμε δικτυωθεί με τον κόσμο όλον, η πραγματικότητα έχει τη δική της δυναμική. «Το είδα με τα μάτια μου» λέμε και όχι στην τηλεόραση γιατι εκεί δεν μπορούμε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες. Δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον τόπο, ο πόνος εδώ είναι ζεστός. Αν περάσει τα χωρικά μας ύδατα η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που δυστυχώς θα περάσει, τότε θα αρχίσει να γίνεται κατανοητή. Σεισμοί λιμοί καταποντισμοί στο γυαλί διαρκούν μέχρι το επόμενο δελτίο ειδήσεων, ε...

Σε μια περίοδο αγωνίας ενόψει διάσπασης των επιχειρήσεων του Δήμου, το παρακάτω κείμενο για να τονώσει το ηθικό σε μια μερίδα ταλαιπωρημένων εργαζομένων, και να τους βάλει στα χείλη, στην περίπτωση που τα πράγματα δεν έρθουν όπως τα επιθυμούν, ότι σε τελική ανάλυση δεν χάθηκε και ο κόσμος Έγραφα παλαιοτέρα ότι μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο, η πορεία μου όμως αποδεικνύει ότι εγώ κατά βάθος το κυνηγάω. Έχω την ευτυχία να ανήκω στην ομάδα των συμβασιούχων, αορίστου χρόνου. Βιοποριστικές ανάγκες και χρονικές συγκυρίες με οδήγησαν σ’ αυτό το περιβάλλον, που εκτός από στασιμότητα και μια θεωρητική ασφάλεια, μέσα στην ανασφάλεια τίποτε παραπάνω δεν μπορεί να σου προσφέρει. Ελπίδα όλων των συνάδελφων μου, είναι η μονιμοποίηση, εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ αυτήν την προοπτική, φαντάζομαι ότι η προσωπική ομηρία από εκεί αρχίζει. Αυτή η τακτοποίηση της μονιμότητας με τρομάζει, έχω βαθύτατα ριζωμένη, την αίσθηση του παροδικού, αισθάνομαι περαστικός από παντού, δεν λέω για τη ζωή, αυτό δεν θέλω ...

Περιμένοντας ψες το βραδύ τον Μορφέα θυμήθηκα τον Οκτάβιο Πας «Η μονή ελπίδα μας, είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το μπαούλο. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά». Και να πεινάσουμε και να διψάσουμε και να κρυώσουμε και να ζεσταθούμε και να νυστάξουμε και να κουραστούμε και να ερωτευθούμε. Να αισθανθούμε επιτέλους την ανάγκη για να χαρούμε πραγματικά, όταν καταφέρουμε να την ικανοποιήσουμε. Θύματα της καταναλωτικής μανίας, κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», και ας ζούμε στη στέπα. Η απόλαυση των καθημερινών αναγκών πνίγεται στα «πρέπει». Πρέπει να φάμε να πιούμε να κοιμηθούμε να κάνουμε έρωτα. Δεν πρέπει να κρυώσουμε, δεν πρέπει να ζεσταθούμε. Μα πως θα ζεσταθούμε αν δεν κρυώσουμε και πως θα δροσιστούμε αν δεν ζεσ...

Που βρίσκεις θέματα κάθε μέρα; Συχνή ερώτηση από αναγνώστες της στήλης. Κάθε στιγμή και θέμα, φτάνει να την προσέξεις. Η ζωή είναι απείρως πλούσια, δεν περιγράφεται. Τα θέματα δεν τελειώνουν ποτέ ούτε φθείρονται «νέος κάθε μέρα ο ήλιος έλεγε ο Ηράκλειτος» εμείς μόνο κουραζόμαστε και ξεφτίζουμε. Το μυστικό είναι απλό γραφεί ο Νίκος Δήμου. «πρέπει να βιώνεις κάθε στιγμή με τόσο ένταση σαν να είναι η τελευταία σου. Πρέπει να μάθεις ν’ ακούς σαν τους τυφλούς, να βλέπεις σαν τους ζωγράφους, να νοιώθεις σαν τους ερωτευμένους». Αυτή είναι η ουσία του χρονογραφήματος: η ανάδειξη του καθημερινού, σε σημαντικό, η απόσταξη σημασίας από το ασήμαντο. Ειδήσεις και σχόλια και γεγονότα γεμίζουν τις σελίδες της εφημερίδας. Κάπου όμως όλα αυτά δεν έχουν και πολλή σχέση με τη ζωή. Τα κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου μπορεί να είναι η σημαντικότερη είδηση των ημερών. Δύσκολα θα γίνει πρωτοσέλιδος τίτλος. «Στην εφημερίδα» γράφει ο Δήμου, η ζωή εδρεύει άλλου. Στις μικρές αγγελίες. Τις κηδείες και τους γάμους....

Γιατί να το κρύψουμε, για όλους εμάς τους παλιούς Αεκτζίδες η επιστροφή του Ντούσαν Μπάγιεβιτς αποτελούσε διακαεί πόθο. Μπορεί το ποδόσφαιρο να έγινε επαγγελματικό και οι ομάδες ανώνυμες εταιρίες, το κίτρινο αίμα όμως, κόκκινο νερό δεν γίνεται. Θυμάμαι τον Μπάγιεβιτς παίκτη πρωταθλητή και πρώτο σκόρερ με την ομάδα του και εν συνεχεία προπονητή να οδηγεί την ΑΕΚ σε τίτλους. Το 1988 πρώτη χρονιά προπονητής και η ΑΕΚ πρωταθλήτρια ύστερα από 10 χρόνια. Το 1992 – 1994 τρία πρωταθλήματα στη σειρά και η Ένωση να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έκτοτε και αυτό είναι παραδεκτό και από τους αντιπάλους, καμία ομάδα δεν κατάφερε να παίξει τόσο ελκυστικό ποδόσφαιρο. Το 1996 η ΑΕΚ ακυβέρνητη πολιτεία οδηγεί το Μπάγιεβιτς σε παραίτηση και σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό, δυστυχώς έμαθε και τον Ολυμπιακό να παίζει μπάλα και να κατακτά πρωταθλήματα. Την περίοδο 2002 – 2003 επιστρέφει στην ΑΕΚ, κάποιοι δεν τον συγχώρησαν ποτέ, τον λοιδόρησαν και τον αναγκάσαν σε νέα παραίτηση. Σήμερα ...

Πριν έντεκα χρόνια και με τίτλο «Οι τράπεζες οι μεγάλοι χρυσοθήρες» είχα γράψει το παρακάτω κείμενο. Σήμερα και εν μέσω της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει αξία να θυμηθούμε την απληστία που οδηγεί στην καταστροφή. «Η τοπική οικονομία παρακμάζει. Έμποροι, καταστηματάρχες, τουριστικοί επιχειρηματίες, ξενοδόχοι, εργαζόμενοι, αγρότες βρίσκονται πλέον σε κατάσταση νευρικής κρίσης, Δεν θα επικαλεστούμε την γενικότερη οικονομική ύφεση, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, θα χαθούμε τότε, σε ατέλειωτες αναλύσεις και στο τέλος με ένα «φταίει το σύστημα» θα βρεθούμε εκεί που αρχίσαμε. Ας σταθούμε λίγο στην ορατή ακτίνα, της τοπικής μας κοινωνίας. Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι σήμερα απ’ αυτήν την ζοφερή κατάσταση; Σίγουρα τα μεγάλα γραφεία του εξωτερικού, που ελέγχουν απόλυτα την τουριστική οικονομία, κάποια πολυκαταστήματα Σούπερ ΜάρκεT που έχουν πάρει το μεγάλο κομμάτι της τοπικής αγοράς κυρίως όμως οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ αυτές είναι ο μεγάλος νικητής. Αυτές κα...

Πριν έντεκα χρόνια και με τίτλο «Οι τράπεζες οι μεγάλοι χρυσοθήρες» είχα γράψει το παρακάτω κείμενο. Σήμερα και εν μέσω της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει αξία να θυμηθούμε την απληστία που οδηγεί στην καταστροφή. «Η τοπική οικονομία παρακμάζει. Έμποροι, καταστηματάρχες, τουριστικοί επιχειρηματίες, ξενοδόχοι, εργαζόμενοι, αγρότες βρίσκονται πλέον σε κατάσταση νευρικής κρίσης, Δεν θα επικαλεστούμε την γενικότερη οικονομική ύφεση, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, θα χαθούμε τότε, σε ατέλειωτες αναλύσεις και στο τέλος με ένα «φταίει το σύστημα» θα βρεθούμε εκεί που αρχίσαμε. Ας σταθούμε λίγο στην ορατή ακτίνα, της τοπικής μας κοινωνίας. Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι σήμερα απ’ αυτήν την ζοφερή κατάσταση; Σίγουρα τα μεγάλα γραφεία του εξωτερικού, που ελέγχουν απόλυτα την τουριστική οικονομία, κάποια πολυκαταστήματα Σούπερ ΜάρκεT που έχουν πάρει το μεγάλο κομμάτι της τοπικής αγοράς κυρίως όμως οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ αυτές είναι ο μεγάλος νικητής. Αυτές κα...

Η τηλεόραση εκτός των άλλων κακών, μας εκπαιδεύει να παρακολουθούμε τα δρώμενα με την ίδια λογική που παρακολουθούμε μια τηλεταινία, μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση, ότι όλα αυτά τα πραγματικά που συμβαίνουν διαδραματίζονται μέσα στο μαγικό κουτί μας, στην ουσία λοιπόν δεν μας αφορούν. Και ενώ μας φέρνει κοντά στα γεγονότα από τη μια από την άλλη όλο και περισσότερο μας απομακρίνει. Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που συμβαίνουν αυτή την περίοδο, στην τηλεόραση συμβαίνουν. Και εμείς που είμαστε έξω από την λογική της εξουσίας ποτέ δεν θα καταλάβουμε, τις περισσότερες φορές μας φαίνονται αστεία, άλλες φορές χαζά, ποτέ όμως δεν θα καταλάβουμε τον φόβο και την αγωνία των εραστών της εξουσίας Ο άνθρωπος που έχει υπάρξει στην εξουσία να ξέρετε ότι φοβάται την εξουσία, περισσότερο απ’ όλους εμάς, γιατί ξέρει που μπορεί να φτάσει η εξουσία για να συνεχίσει ακλόνητη, ενώ όλοι εμείς απλώς υποθέτουμε και αν δεν αντιδράσουμε ίσως να μην μάθουμε ποτέ τις αληθινές προθέσεις της εξουσίας» Από αυτή...

Σ’ αυτή εδώ τη στήλη ποτέ δεν έχω γράψει για το Πολυτεχνείο. Είναι οι ομιλίες οι χαιρετισμοί τα αφιερώματα, είναι που όλα αυτά τα τριάντα πέντε χρόνια που ακολούθησαν μπουχτίσαμε από λόγια Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο; Τι μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι του σήμερα για κείνο, το μακρινό χθες της ζωής εμάς των μεγάλων, και το τελείως άγνωστο παρελθόν για τα παιδιά της εποχής μας; «Είμαστε άοπλοι. Αδέλφια μας στρατιώτες. Είμαστε άοπλοι» Αυτή, την τραγική κραυγή, "Έχει για πάντα τη ζωή μου σημαδέψει». Μαθητής Γυμνασίου τότε. Αυτή τη μνήμη, αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, μου έγινε, ακλόνητη απόφαση για αγώνα διαρκή απέναντι σε κάθε άδικο, σε κάθε τύραννο, όπως κι αν λέγεται κι απ’ όπου κι αν είναι, είναι τα μόνα που μπορώ να μοιραστώ με τα παιδιά μου. Θα συνεχίσω με μια έκθεση, με μια παιδική προσέγγιση με μια αγνή ματιά. «Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη γιορτή. Εύκολο δεν είναι γι’ αυτό να μιλήσουμε. Ζούνε ακόμη οι πρωταγωνιστές. Και οι μέσα και ο...

«…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…» Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο « Ήλπιζε σε θαύμα για την αναμόρφωση του κόσμου» Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στην προσπάθεια του ο Ιησούς να αλλάξει τον κόσμο, έπεσε σε τοίχο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι κοινωνικές αλλαγές ακολούθησαν την νομοτελειακή πορεία του χρόνου. Η βοή...

Ευτυχώς μέσα σ’ αυτή την σκοτοδίνη υπάρχουν και φωτεινά σημάδια που μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε ότι δεν είναι όλα τόσο χάλια. Έχω στα χέρια μου το πρόγραμμα των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου. Νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» Ρομπέρτο Τσούκο του Μπερνάρ – Μαρί Κολτές 21/11- 1/2 μεταξύ των ηθοποιών και η δική μας Ηλέκτρα Νικολούζου. Ο εφιάλτης της ευτυχίας της Γιουστίνε ντελ Κότρε (Πανελλήνια Πρώτη) 29/4 - 31/5 και σ’ αυτήν την παράσταση ανάμεσα στο καστ των ηθοποιών και η Ηλέκτρα Νικολούζου. Γνωρίζω τις προσπάθειες που έκανε όλα αυτά τα χρόνια η Κερκυραία καλλιτέχνης, η επιτυχία δεν ήρθε από τον ουρανό, πολύ δουλειά πείσμα και αγάπη. Η αναφορά γίνεται για να προσθέσω σε ένα παλαιότερο κείμενο με τίτλο «η άλλη Κέρκυρα» ακόμα ένα θετικό παράδειγμα και να ξεφύγω από την μιζέρια και τη γκρίνια που κυριαρχεί σ’ αυτόν τον τόπο. Γίνεται επίσης γιατί δεν μπορεί να λείπει η Ηλέκτρα από την άλλη Κέρκυρα. «Η Κέρκυρα του πολιτισμού και της ιστορίας, η Κέρκυρα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς,...

Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στην θέση μας θα χάσει άλλος. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις, ακόμα και όταν έπαιρνε εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος και μας καλούσε σε συστράτευση και συμμετοχή, ακόμα και όταν μας μοίραζε κάποιο μέρισμα απ’ τα υπερκέρδη βαφτίζοντας μας μετόχους στην επιχείρηση. Στο μυαλό του είχε πάντα και σταθερά περισσότερα κέρδη. Τόσα πολύ να σκάσει όπως γίνεται σήμερα με την χρηματοπιστωτική κρίση . Μην ανησυχείτε και αυτήν εμείς θα την πληρώσουμε. Η έννοια του κοινωνικού κράτους ανήκει στο παρελθόν, ξεπουλώντας και τα τελευταία οχυρά μέσω των οποίων θα μπορούσε να υποστηρίξει μια τέτοια πολιτική, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για απώλεια και των τελευταίων κοινωνικών ...

Τέλειωσαν και οι καταλήψεις…Το αποτέλεσμα; Εκτός από δημιουργικό παιγνίδι για τα παιδιά, που συμμετείχαν, μια τρυπά στο νερό. Πιστοί και στο φετινό ραντεβού για να διατηρηθεί το έθιμο. Επιστροφή στα θρανία, στα ίδια θρανία της αποχαύνωσης, στα ίδια θρανία που εδώ και πολλά χρόνια κρατούν τους νέους στην ημιμάθεια ή καλύτερα στην πολυμαθή ηλιθιότητα. Ενδιαφέρουσα η πρόταση του Νίκου Δήμου σε ένα παλαιότερο άρθρο του Να καταργήσουμε την μάθηση (και φυσικά την απομνημόνευση) και να καλλιεργήσουμε δύο πράγματα: α) κριτική σκέψη (με μπόλικη αμφισβήτηση) και β) ευαισθησία (άνοιγμα στην τέχνη). Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, η παιδεία δεν έχει κανένα λόγο να είναι μάθηση, δεδομένου ότι τα γνωστικά αντικείμενα είναι όλα συνεχώς παρόντα και θα αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού (η και μία φραστική εντολή) για να πληροφορηθούμε το σημείο τήξεως του αργύρου ή την ημερομηνία της μάχης του Μάντζικερτ. Η τεχνολογία έχει κάνει την πληροφορία προσιτή και φθηνή. Αν υπάρχει σήμερα κίνδυνος δε...

Φθινοπώριασε ήταν ο αρχικός τίτλος, μόνο που η αναφορά αφορούσε τις εποχές που γνωρίζαμε. Κοντεύει να τελειώσει το φθινόπωρο και η εποχή είναι απροσδιόριστη. Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Ύστερα από μια μακρά συζήτηση, ατέρμονη ως συνήθως, το έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ‘ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές. Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα. ………………………………………………………………………………………….. «Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει, για την ώρα ο ορίζοντας δεν φαίνεται, είνα...

Πάντα είναι καιρός για ποιητές, λέει σε μια συνέντευξη του ο Γιώργος Χρονάς, πόσο μάλλον σήμερα, που ο χειμώνας μας τρομάζει. Δεν μπορώ να φανταστώ το κόσμο χωρίς τους ποιητές. Τι να γράψω εγώ για τον Τάσο Λειβαδίτη; Μόνο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. “Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή, πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί, κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δρόμο και μας γύριζαν πίσω, λεηλασίες , πανικός , ερήμωση. Όμως είναι στιγμές που στη μνήμη κάποιου περνάει άξαφνα, μια αχνή σκηνή απ’ τ’ αλλοτινά τα μεγάλα, και τότε οι ζητιάνοι μαζεύουνε το χέρι τους, σαν νάναι αρκετό, για σήμερα, το κέρδος” Τάσος Λειβαδίτης Ποίηση ( Τομος 2) TA XEIPOΓPAΦA TOY ΦΘINOΠΩPOY 1990 (εκδόθηκε μετά το θάνατό του ποιητή) …η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο …κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο… Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάπο...

Δύσκολες μέρες και όσο χειμωνιάζει ακόμα δυσκολότερες. Θα τα καταφέρουμε άλλωστε δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου και στο μάθημα της λιτότητας έχουμε κάνει ουκ ολίγες επαναλήψεις. Τέρμα τα εορτοδάνεια, στο συρτάρι ή μάλλον στη πυρά οι πιστωτικές και από την αρχή το μέτρημα ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα. Η εικονική πραγματικότητα σκάλωσε στο τραπεζικό αλησβερίσι. Πίσω ολοταχώς στις πραγματικότητα που ξέραμε για να τρώμε απ’ αυτά που έχουμε όχι απ’ αυτά που μας λένε ότι έχουμε. Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Φερνάντο Πεσόα τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να την...

Μπορεί η παγκοσμιοποίηση στις μέρες μας να σαρώνει τα πάντα, τα δέντρα όπως παραμένουν όρθια. Και ο ουρανός όσο και αν προσπαθούν δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο. Στο τέλος ούτε και άνθρωποι να μου το θυμηθείτε… Είναι κάποιος που κάνει συλλογή από άμμο. Υποστηρίζει ο Ιταλο Καλβίνο, ταξιδεύει στον κόσμο, και όταν φτάνει σε μια θαλάσσια ακτή, στις όχθες ενός ποταμού ή μιας λίμνης, σε μια έρημο, σε έναν ρεικότοπο, μαζεύει μια χούφτα άμμου και την παίρνει μαζί του. Στην επιστροφή, τον περιμένουν τοποθετημένα στη σειρά σε μεγάλα ράφια εκατοντάδες γυάλινα μπουκαλάκια, μέσα στα οποία η λεπτή γκρίζα άμμος της λίμνης Μπάλατον, η πάλλευκη του Κόλπου του Σιάμ, ή εκείνη η κόκκινη που η ροή του Γκάμπια αποθέτει χαμηλά στη Σενεγάλη, ξεδιπλώνουν την όχι μεγάλη γκάμα των ξεθωριασμένων χρωμάτων τους, αποκαλύπτουν μια ομοιογένεια που θυμίζει την επιφάνεια της σελήνης, παρά τις διαφορές του μεγέθους των κόκκων και της υφής τους, από τη λευκή ή μαύρη χαλικοειδή πυκνότητα της άμμου της Κασπίας που λες και είναι ...

Είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μιλήσει για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Ψηλά γράμματα, από την στιγμή μάλιστα που δεν υπήρξαν γεγονότα ( πόλεμοι, σεισμοί λιμοί καταποντισμοί), που είχαμε συνηθίσει σαν αιτίες. Που πήγαν τα χρήματα; Εύλογο το ερώτημα από τους απλούς ανθρώπους. Εκεί που κατέληγαν πάντα, είναι απάντηση, απλώς φαίνεται, που η συνηθισμένη διαδρομή της διαπλοκής κάπου κόλλησε. Η ελεύθερη αγορά το παράκανε με την ελευθερία και σήμερα ζητάει την βοήθεια του Μαρξ. Το αμερικάνικο όνειρο που κλείναμε τα μάτια με την ευχή να το ζήσουμε, σήμερα έγινε εφιάλτης. «Η παρούσα οικονομική κρίση μπορεί να θεωρηθεί η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκτιμά ο πρώην πρόεδρος της Fed Αλαν Γκρίνσπαν, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους Financial Times. Μιλώντας σε συνέδριο του ΟΟΣΑ, στο Παρίσι, ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν τόνισε ότι η κατάρρευση της Bear Stearns που ξεκίνησε στις ΗΠΑ είναι πιο σοβαρή και περισσότερο διεθνής από ότι φάνηκε ...

Εδώ ο κόσμος καίγεται και συ μας γράφεις παραμύθια. Υποθέτω - και όχι άδικα - κάπως έτσι θα αναρωτιούνται οι προσγειωμένοι αναγνώστες. Δεν διαθέτω το ταλέντο του Ανδρέα Λασκαράτου, για να μπορέσω να προσεγγίσω αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση που βιώνουμε. Αυτός ο σπουδαίος σατυρικός αν ζούσε σήμερα θα μπορούσε να σας ικανοποιήσει. «Εψές είδα ένα όνειρο πολύ παράξενο. Ήμουνα στους Κορφούς, κι’ ήμουνα στα Μουράγια. Εκεί απάντησα μια περίεργη συνοδεία. Απάντησα τους δυο έντιμους βουλευτάς, τον Παδοβά και τον Λομπάρδο, όπου επερβατούσανε και οι δύο αλαμπρατσάντε. Ήτανε και οι δύο πολύ παράξενα φορεμένοι, τόσο που στην αρχή τους επήρα για μασκαράδες. Τα κεφάλια τους ήτανε στολισμένα με φτερά από γάλλους, απο παπιά, από χήνες. Είχανε μουστάκια πολύ μακρυά, όπου τους εκρεμόντανε καταγής. Είχανε ταμπάρους πολύ μακρυούς, όπου τους εσερνόντανε απ’ πίσω. Οι ταμπάροι ήτανε καμωμένοι όλο από φύλλα της « Νεας εποχής» και της «Φωνής του Ιονίου». Οι Ζακύνθιοι βουλευταί εβαστούσανε απ’ πίσω με ...

Θα συνεχίσω τη διαδρομή, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να αποτυπώσουνε το όνειρο. Θα συνεχίσω, όμως ρίχνοντας λάδι στην φωτιά της ψυχή μου, που έχει ανάγκη απ’ αυτή τη μαγική διαδρομή. Ο δικός μου δρόμος είχε πόρτες ανοιχτές, φωνές, χαρές, αστεία χωρίς παρεξηγήσεις, Α! είχε και παγωτατζή με το ποδήλατο, είχε αρώματα από φρέσκο ψωμί, από καθαρό χώμα από τριανταφυλώνες και νεραντζιές, από γιασεμί και καμέλιες. Είχε τις γυναίκες στα πεζούλια να γνέθουν και να πλέκουν. Είχε καραγκιόζη πίσω από το άσπρο σεντόνι. Είχε πολλά παιδιά που έπαιζαν χωρίς παιγνίδια. Είχε γλέντια και χορούς και μουσική, πολύ μουσική, κατά τύχη ήταν η ίδια μουσική που ακούγονταν και στην « Οδό Ονείρων». Ο δικός μου δρόμος είχε Έρωτες Θεούς να μας συντροφεύουν και να μας σημαδεύουν με γλυκές πλέον αναμνήσεις. Είχε και εικόνες που θυμάμαι μόνο, όταν κάποιο σημερινό απομεινάριο μου τις θυμίσει. Ο δρόμος μου, παραμένει φωτεινός, ευτυχώς δεν το σκίασαν οι πολυκατοικίες, ο ήλι...

Με συντροφεύει γλυκά από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα. Ο παράδεισος μου. Υπήρχε κάποτε σ’ αυτή την πόλη η Οδός ονείρων. Δεν είχε μεγαλοπρεπή κτίρια. Άλλοτε φάνταζε με κήπους κι άλλοτε με άσφαλτο και μια μικρή πλατεία. Η Oδός Oνείρων είχε ελάχιστα αυτοκίνητα ένα φωτογράφο, μια μαύρη Φορντ, χορευτές που ξύπναγαν στις 8. Είχε ένα γαλακτοπωλείο. Μαρκίζες. Φωτεινές επιγραφές . Μουσικές που ακούγαν οι γείτονες. Ναι, δεν τους ενοχλούσαν. Στα όνειρα τους, την Οδό Oνείρων έβλεπαν. Όλα συμβαίνουν μπροστά τους. Δεν υπήρχαν μυστικά δεν υπήρχε αμαρτία. Λύπη. Η οδός Ονείρων με τα χρόνια έγινε – κάρτες τραπέζης, εξοχικό σπίτι, καλοκαιρινές διακοπές στις Σεϋχέλλες και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Όμως για αυτούς που μένουν πάντα καθαροί η Οδός Ονείρων, στήνεται τη νύχτα, όπως στις 12 Ιουνίου του 1962, στο θέατρο Μετροπόλιταν, που γκρέμισε τα πάντα. Το υλικό της το σμίλευσε το ταλέντο του Μάνου Χατζιδάκι. Οι φίλοι του ήρθαν κοντά και οι ηθοποιοί. Συνέβη το κάτι άλλο – παγκοσμίως. Αν κάποιο βράδυ π...

Σήμερα γράφουν οι αναγνώστες. Από την ηλεκτρονική μου σελίδα ανασύρω από τα σχόλια, το διάλογο. Πόσα σκισμένα γραφτά θα μπορούσαν να είναι αριστουργήματα αν δεν υπήρχε ο φόβος να εκτεθούμε. Έχει και τα καλά του το διαδίκτυο. Σε μια προσπάθεια να ανοίξει το παιγνίδι δημοσιεύω τον αντίλογο για το προτελευταίο κείμενο αυτής εδώ της στήλης. ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ ! ούτε η αγάπη γέρασε, ούτε η καρδιά μας άσπρισε ! Μονό που να, γέμισε με πολλά χρώματα και (επειδή δεν βλέπουμε πλέον πολύ καλά ) δεν τα διακρίνουμε! Κάθε αγάπη, κάθε ανάμνηση, κάθε πίκρα, κάθε πόνος, κάθε απογοήτευση, και ένα χρώμα και όλα αυτά ένα συνονθύλευμα, ένας κυκεώνας χρωμάτων και σχεδίων στο μυαλό μας! Ένας γαλαξίας εντυπώσεων και εμπειριών, που κατοικοεδρεύουν και στριμώχνονται μέσα στα αγγεία της καρδιάς μας ! Έρχονται χωρίς πρόσκληση, μας πονούν γλυκά, και ξαναφεύγουν! Όμως, είναι αυτές οι ίδιες αναμνήσεις που πριν κάποια χρόνια έκαναν τα νεύρα μας κάγκελο ! Είναι αυτοί οι ίδιοι έρωτες που μας έκαναν να σκυλιάζουμ...

Πολύς λόγος για τις καταλήψεις των Λυκείων. Ένα παλαιότερο κείμενο, απάντηση σε όσους αντιδρούν. Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιγνίδι, το σπίτι δε μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονιά και « κάναμε το διάολο τέσσερα». Παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή. Κυριακή πρωί. Τα παιδιά μου καθηλωμένα στον καναπέ, παρακολουθούν, τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι. Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού», θα τρέξουν αργότερα στον μαραθώνιο;. Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας «έπιανε η σπλήνα». Όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια, επιστρατεύαμε το Μάξιμου της φαντασία μας, για να μπορέσουμε αργότερα να κατανοήσουμε τους πραγματικούς ήρωες. Πως τώρα αυτά τα παιδιά μ...

Όταν ανοίξει αυτή η κουβέντα δεν έχει τελειωμό. Περί έρωτος και σήμερα ο λόγος και είναι οι στιγμές, που όπως ορθά επισημαίνει η αναγνώστρια. «…Όμως μην ξεχνάμε ότι ο κάθε περασμένος - αλλά όχι ξεχασμένος - έρωτας, αποτυχημένος ή όχι, μας άφησε το στίγμα του ! Μας άφησε την γλύκα και την πίκρα του περάσματος του από την ζωή μας…» Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρτζιλίκι μου, μόνο γι’ αυτό θα ήταν διαθέσιμο, να παίζει και ξαναπαίζει για να μου δίνει φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι έσπασα το πένθιμο κερί που φάνταζε αναστάσιμη λαμπάδα όταν τα παιδικά βλέμματα συναντηθήκαν, ενώ θα επέτρεπε να κοιτάζουν ταπεινά προς τα κάτω, τι στιγμή, που ο παπάς θυμιάτιζε. Και ξαφνικά αυτή η ιερή ζεστή σιωπή, η ντυμένη μόνο ανάσες και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές μεταμορφώνεται…Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φ...