Μέρες που είναι, να μην σας χαλάσω τη καρδιά και η αλεφ, όπως πέρυσι έτσι και φέτος φρόντισε να μας γλυκάνει, με την αγάπη που της περισσεύει, γιατί τι άλλο από αγάπη, μπορεί να μας αναστήσει.
«Αγάπα και κάνε ό,τι θες», τον ιερό Αυγουστίνο σκέφτομαι αυτές τις μέρες και την ταχύτητα που δεν μας επιτρέπει να ξανασταυρωθούμε, να ξαναναστηθούμε.Φροντίζει, βέβαια, η ζωή με τις απίθανες επιστροφές. Το παρελθόν στα πόδια σου σαν ξεχασμένο ρούχο από φίλο παλιό. Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη σταυρωμένο από τις ρυτίδες αλλ’ αναστάσιμο για τον πάντα παρόντα χαμένο καιρό.Τελεσμένος χρόνος δεν υπάρχει. Κύκλος τα πάντα με διαρκή επαναληπτικότητα στα βασικά. Κατά την θεωρία Πουανκαρέ: σ’ ένα πεπερασμένο σύμπαν δεν γίνεται παρά οι Μεγάλες Στιγμές να μας συμβαίνουν πάλι και πάλι. Σε κάποιους άλλους έστω, αν όχι σε μας.Κι όλα αυτά τρέχοντας σε μιαν ακατάληπτη άνοιξη: Με βασανιστικές επιστροφές, αναγκαστικές αποδοχές και την πεποίθηση πως κάτι θα πρέπει να πεθάνει για να ζήσει.Ας ξαναθυμηθούμε την Ανάσταση και φέτος! Θα πρέπει οπωσδήποτε όλοι να βρούμε τον καιρό.
…………………………………………………………………………………………..Και να κλείσουμε με έναν Ίψεν από το έργο του « Ιωάννης Γαβριήλ Μπόργκμαν» ετούτη την εβδομάδα των παθών.
«Είναι παγερό. Χάνομαι εγώ και χάνεται και τ’ όνομα μου!» Μία πανικόβλητη διαπίστωση της μη συνέχειας, του τέλους, εκείνη η παραδοχή της τελικής τελείας. Και τώρα, τελεία και παύλα. Σε μια ζωή, σε ένα όνομα, σε ένα πεπρωμένο, στις αναμνήσεις. Ο,τι μονάχος έζησα θα χαθεί μέσα στον χρόνο. Κι ο,τι με ιδρώτα διαπίστωσα θα εξαφανιστεί στον προαιώνιο ανθρώπινο κάματο. Ο,τι με αίμα βίωσα, θα γίνει στάχτη, νερό και πηλός. Λήθη θα γίνει. Διότι καινούριο τίποτα δεν γίνεται. Μα, κι ο,τι γίνεται, δεν ξαναγίνεται. Και όταν αμφιβάλεις για τη ζωή σου, είσαι μετέωρος. Γενναιόδωρος πάντα, θα πάω λοιπόν και εγώ για να ξεθάψω τους κρυμμένους θησαυρούς μου. «Δυο σκιές κι ένα λείψανο» και θα τα κάνω χειρόγραφο «ο,τι έχω στερηθεί με έχει κάνει πλούσιο».
………………………………………………………………………………………….«Καλή ανάσταση στον καθένα σας ξεχωριστά
1 σχόλιο:
Απίστευτος είσαι, με όσα ζήσαμε, "τελεία και παύλα" ποτέ δεν μπαίνει! Και ειδικά για σένα "Ιωάννη Γαβριήλ Μπόργκμαν" μου που έχεις και μιαν υπέροχη συνέχεια, δυο έξοχους γιους, εκτός από τα ωραιότατα κείμενά σου! (για τα φαγάκια δεν λέω τίποτε, είμαι σε... δίαιτα!) Καλή κι ευλογημένη Ανάσταση, πάλι!
Δημοσίευση σχολίου