Δεν είναι ένα ποτό μόνος, είναι ένα ποτό μαζί

Σιγά σιγά και βασανιστικά έρχεται η στέρηση. Πάει ένας χρόνος, με ένα μικρό διάλειμμα τους καλοκαιρινούς μήνες, που πίνουμε μοναχικούς καφέδες και ποτά. Την ρουτίνα του σπιτικού φαγητού την σπάμε παραγγέλλοντας πίτσα. Η κατ’ οίκον διανομή πίτσας διάβαζα κάπου ότι, ήταν πατέντα των μαφιόζων. Οι παράνομοι, καταζητούμενοι ή απλώς ύποπτοι δεν έπρεπε να εκτίθενται σε κοινή θέα - πιτσαρίες και εστιατόρια. Κρύβονταν στο σπίτι και ‘έτρωγαν φαγητό που σερβίρεται μέσα σε χαρτόνι. Ωστόσο η έξοδος από το σπίτι, το πέρασμα από τον ιδιωτικό χώρο στο δημόσιο δεν είναι απλή ανάγκη, συνιστά πάγια επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου. Ο χρόνος της συνεύρεσης στα καφέ στα μπαρ και στα εστιατόρια είναι χρόνος περισσευούμενος, αφιερωμένος στην ηδονική σπατάλη, καθώς η περιέργεια και η χαριτωμένη αερολογία έχουν το πάνω χέρι. Εκεί πας για να δεις και να σε δουν.

Όπως γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης “Η ουσία του καφενείου είναι παρούσα. Ένα μικρό τμήμα της ανθρωπότητας παριστάνει όλη την ανθρωπότητα. Άπασα η πόλη ήρθε να πιει νερό στο τραπέζι μας...Συνεπώς ήταν πράξη μεγάλης ελευθερίας να στηθούν μαγαζιά όπου ο πάσα εις μπορεί να δείξει το πρόσωπό του, να βγάλει την αφεντομουτσουνάρα του σε κοινή θέα και να πλέξει την παρουσία του με την παρουσία των άλλων...” Κάθε μέρα που περνάει, το σπίτι γίνεται αφόρητο, “νοιώθω σαν μοναχικός πελάτης του καφενείου που θυμίζει κακή ομοιοκαταληξία σε ποίημα”.
Το γράφαμε και πριν την πανδημία. Το πρόβλημα είναι που δεν βρισκόμαστε και η πανδημία αυτό μας επεσήμανε. Δεν είναι ένα ποτό μόνος, είναι ένα ποτό μαζί. Η πανδημία μας έβαλε στην στέρηση και δεν είναι η στέρηση του καφέ, του ποτού, του φαγητού, είναι η στέρηση της παρέας. Όταν θα ξαναβρεθούμε ας το σκεφτούμε.
Δεν μας έλειψαν τα μαγαζιά που καταπίνουν τους θαμώνες, που υποδέχονται ακίνητους, στάσιμους, παθητικούς, πελάτες χωρίς συνομιλίες και ανταλλαγές, χωρίς ιστορική μνήμη. Μας έλειψαν τα μαγαζιά λιμάνια, τα μαγαζιά μικροί βράχοι που μας κρατούσαν. Μας έλειψαν τα μαγαζιά με ιστορία και χαρακτήρα, αυτά θα ψάξουμε μόλις βγούμε από την παρανομία, ένα χώρο που οι άνθρωποι συναναστρέφονται, επικοινωνούν, διαμορφώνουν ένα ήθος συνύπαρξης. Θα ψάξουμε χώρους με αισθητική και ατμόσφαιρα που θα τον ορίζουν οι άνθρωποι που τον επισκέπτονται και οι μαγαζάτορες.
Μετά την πανδημία και με το χρόνο που έστειλε καθαρό οξυγόνο στο μυαλό και πήρε βαθιές ανάσες, το ελπίζω...