Του πατέρα που θέλει και δεν μπορεί...

«Κουραστήκαμε... μετά το σοκ ήρθε ο θυμός. Και όσο ο θυμός κυριαρχούσε μας κρατούσε όρθιους. Ύστερα ήρθε ο φόβος και μια απέραντη θλίψη μας καθήλωσε. Μας έχουν κουράσει όλα αυτά που ζούμε. Χρόνια τώρα κατεβαίνουμε, κατεβαίνουμε και η σκάλα δεν έχει τελειωμό.» Το έγραψα τον καιρό των μνημονίων το επαναφέρω τον καιρό της τρομακτικής ακρίβειας που είναι μια άλλη όψη του νομίσματος

Είναι ντροπή η φτώχεια; Η μεγαλύτερη και ας προσπαθούσαν τόσα χρόνια να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Μας την κρύβανε τη φτώχεια και μας ψήνανε με τραγούδια και παρηγορητικά τσιτάτα του τύπου, «η φτώχεια δεν είναι ντροπή», «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι». Πουθενά η ντροπή, μέχρι να έρθει ο Άκης Πάνου, να πει τα πράγματα με το όνομα τους. «Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει τη νοιώθω μεγαλύτερη ντροπή».
Η φτώχεια που γονάτισε μια ολόκληρη χώρα, γίνεται ακόμα πιο σκληρή στις μικρές προσωπικές ιστορίες. Όλοι μαζί κάπως αντέχεται, αλλά ποτέ δεν είναι όλοι μαζί.
Κάθε μέρα κάθε βράδυ, πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζονται μικρές τραγωδίες με την ντροπή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του πατέρα, που θέλει και δεν μπορεί.
Το χειρότερο έχουμε γίνει θεατές, μιας βασανιστικής μείωσης όλων των κεκτημένων, είναι σαν να μας πέφτουν τα μαλλιά λίγα, λίγα και όταν πλέον γίνουμε γλόμποι, δεν μας κάνει καμία αίσθηση. Απλώς σχολιάζουμε, και περιμένουμε παθητικά το τέλος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν το γνωρίζουμε και ίσως και αυτός είναι ένας λόγος, του άνευ προηγουμένου εφησυχασμού.
Αντίστροφη με την πορεία η στάση μας. Όσο η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο η παθητικότητα γίνεται κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνίας.
Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση των ανθρώπων, να δέχονται ασυζητητί καθημερινές εκπτώσεις στη ζωής τους, στηρίζεται στην επανάληψη. Μια κακή τηλεόραση, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη, άμεσα συνδεδεμένη με την εκάστοτε εξουσία (οικονομική και πολιτική), αποτελεί το βασικό μοχλό σ’ αυτήν την προσπάθεια υποταγής.
Λέξεις κλισέ, επαναλαμβάνονται μέχρι να κουράσουν, να χάσουν το νόημα τους, να εξατμιστούν, να προκαλέσουν στους δέκτες
ανοσία. Κάπως έτσι σταδιακά οπισθοχωρήσαμε, χωρίς να βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε το σήμερα, αφού τα ξοδέψαμε στο χθες.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, για να δούμε το βαθμό προόδου, της προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Τα τελευταία χρόνια αν δείτε τους δείχτες ανοχής και οπισθοχώρησης, θα αντιληφθείτε το μέγεθος της δόσης των ψυχιατρικών σκευασμάτων που μας πότισαν. Με καθημερινές επαναλήψεις το μάθαμε το μάθημά μας.
Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη. 

Δείτε λιγότερα

Ας το κλείσουμε έτσι…

Τι ζούμε! Υπήρχαν οπαδοί, του πάλαι ποτέ «αριστερού» Σύριζα, που χειροκροτούσαν τα υπερκέρδη του επιχειρηματία αρχηγού τους, όταν σε ένα σόου άνευ προηγουμένου παρουσίαζε σε γιγαντοοθόνες, συνοπτικά το «Πόθεν έσχες». Το γνωρίζαμε, τώρα το εμπεδώσαμε. Ο κ. Κασελάκης ζει πλουσιοπάροχα, με πολυτελείς κατοικίες σε Ελλάδα και Αμερική, μεγάλα ποσά σε καταθέσεις, 2 αυτοκίνητα αξίας 300.000 ευρώ, μέτοχος σε σειρά εταιρειών. Να είναι καλά ο άνθρωπος να τα χαίρεται. Αυτοί που χειροκροτούσαν όμως και όταν μπαίνουν στο σούπερ μαρκετ, τους πιάνει κρύος ιδρώτας, αυτοί που ο μισθός τους δεν φτάνει ούτε για ένα δεκαπενθήμερο... Αυτοί είναι το πρόβλημα. Όχι δεν λαϊκίζω η κατάσταση έχει ξεφύγει. Είναι ύβρις απέναντι στην κοινωνία αυτά που παρακολουθούμε και μάλιστα σε γιγαντοοθόνη. Και το πιο λυπηρό η απάντηση του Σύριζα μπροστά σ’ αυτή την πρόκληση, ακολουθεί τη μέθοδο της πλειοδοσίας "Να απαντήσει ο Μητσοτάκης για τα 39 ακίνητα, για την offshore και το μισό δισ. ευρώ χρέος της ΝΔ" Εδώ φτάσαμε . Ποιος έχει τα περισσότερα.
Άλλες εποχές θα μου πείτε . Όλα ήταν λάθος, καιρός να ανοίξουν τα μάτια μας! Να τα δούμε όλα και όλους αλλιώς.
Να αναθεωρήσουμε όλοι τις ζωές μας, να γκρεμίσουμε το σύμπαν, να βρούμε το φρέσκο. Ωραίο το φρέσκο όταν φυσάει, όχι ο Μητσοτάκης, Όχι ο Κασελάκης. Αυτοί είναι βαθιά συντήρηση.
Αν υποθέσουμε που λένε την αλήθεια μέσα στα πάντα που ζητάνε να δούμε αλλιώς είναι και ό,τι γάλα βυζάξανε.
Κάθε φορά τα ίδια, από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω.
Τώρα πήραν φόρα και αναθεωρούν τα πάντα, βάλθηκαν να μας βάλουν όλους στον ίσιο δρόμο, στους όλους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι επενδυτές. Να μην μείνει τίποτα από τον παλιό κόσμο, με μια ακλόνητη σιγουριά ότι αποτελούν οι ίδιοι μέρος του καινούργιου.
“Μάλλον για τρομακρατημένοι μού κάνουν” υποστηρίζει ο Ιωάννου, που αντί πινακίου φακής πουλάνε ακόμη και τα νανουρίσματα της μάνας τους. Δηλωσίες του παρελθόντος τους, τρέχουν ξυπόλητοι πια να ανέβουν στο τρένο… Καλό ταξίδι! Θα μείνω στον “παλιό” κόσμο. Λέω να μην κατουρήσω τις πέτρες του γιατί ό,τι καινούριο καταφέρω να φτιάξω θα έχει γίνει με κατουρημένες πέτρες”.
Λέω πως δεν θα συμφωνήσω ακόμη πως η διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς - και όταν αναφέρομαι στην δεξιά συμπεριλαμβάνω και τον Σύριζα - είναι ένα παρωχημένο σχήμα. Άλλες εποχές θα μου πείτε, ας το κλείσουμε έτσι. 

Ο επενδυτής δεν είναι ευεργέτης...

Για να εξηγούμαστε: άλλο ευεργέτης, άλλο επενδυτής. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως στις μέρες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού δεν είναι.
Η θέση μας για τις επενδύσεις είναι γνωστή. Οι ιδιωτικές επενδύσεις υπό προϋποθέσεις, στο πλαίσιο λελογισμένων πρωτοβουλιών, με απαραίτητη προϋπόθεση τον σεβασμό στο περιβάλλον, μπορεί να φέρουν ανάπτυξη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν την εγγυώνται. Σήμερα παρατηρούμε την ηγεσία από την κεντρική μέχρι την τοπική, να αντιμετωπίζει τον κάθε επενδυτή σαν ευεργέτη. Τρέχει ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί, οι Βουλευτές, οι Περιφερειάρχες, οι Δήμαρχοι να εγκαινιάσουν την επένδυση και να ευχαριστήσουν όλους αυτούς που για την ψυχή της μάνας τους, αποφάσισαν να επενδύσουν. Όλη η επιχειρηματολογία ακούει στη λέξη “ Ανάπτυξη” και ο πρώτος λόγος που είναι κυρίως το κέρδος του κάθε επενδυτή αγνοείται επιδεικτικά.
Φυσικά οι επενδυτές
κοιτάζουν το συμφέρον τους, οι πολιτικοί όμως που τους αντιμετωπίζουν σαν ευεργέτες ποιο συμφέρον εξυπηρετούν;
Τα παραπάνω από μια επένδυση στο νησί που ο επενδυτής αντιμετωπίζεται σαν τον ευεργέτη Μαρασλή.
Άλλο ήθελα να γράψω σήμερα. Για την επιτυχία που κάνει ησυχία, ενώ η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από το να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.
Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει.
Τα γεγονότα από μόνα τους, μου αφαιρούν κάθε διάθεση για απονομή δικαιοσύνης. Σχεδόν πάντα είμαι διαθέσιμος να επωμιστώ το βάρος και χωρίς να έχω καταλήξει στον ένοχο, αλυσοδένομαι εκ των προτέρων. Σ’ αυτές τις χρονικές στιγμές, «Πάντοτε με βάραινε μια αόριστη ενοχή, σαν να 'χα κλείσει την πόρτα μου σ΄ έναν άγγελο» Ευτυχώς που ο θυμός μου, αποτελεί εξαίρεση του κανόνα και έρχεται πάντα καθυστερημένος για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Πρωτόκολλο ειρήνης με τον εαυτό μου...

"Να σκοτώσεις τον Σοπενάουερ που βγαίνει από μέσα σου" , μου σχολίασε ένας φίλος. Δίκιο έχει, αν τον είχα θα τον σκότωνα. Δεν τον έχω, άπλα προσπαθώ πολλές φορές να βγάλω φως μέσα από το σκοτάδι, να αναδείξω τα καλά μέσα από τα μαύρα, επιδιώκοντας ν' ανακαλύψω, πότε ζω αληθινά, ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα, αλλά με τις αισθήσεις μου παρούσες να μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας. Πραγματικής ζωής δηλαδή. “Εκεί στα σκοτάδια του πάτου, ξαναβρίσκω τον βαθύ χρόνο, τον χρόνο πριν από τον χρόνο, πριν από την πτώση, και αποκαλύπτω τη δυνατότητα να αποκαταστήσω τον ραγισμένο κόσμο μου, να τον επαναφέρω καινούργιο.”
Χθες γυρίζοντας από την θάλασσα, ο ήλιος έβαφε μαγικά τον ουρανό πάνω από το Μύλο, πάνω από την Πόλη. “Ηλιόβγαλμα και ηλιοβασίλεμα υποστασιώνονται στα μάτια μας με ίδια χρώματα, ίδιες φόρμες, ίδια φευγαλέα δυναμική, ίδιο κέντρισμα να στοχαστείς το χρόνο: στο τέλος η αρχή. Ο ήλιος καταυγάζει ψυχές και αλλάζει διάθεση.”
Μπήκα στο σπίτι. Μέσα από τη γρίλια σχήματα φωτός εξασθενημένα καλωσόριζαν τη σιωπή. Πριν η νύχτα πέσει μπροστά μου, ανασαίνω τη συμφωνία όλων των χρωμάτων, την αίθρια σύνθεση του δειλινού.
Τι να φταίει άραγε; Μπορεί να φταίει η μοίρα μας, που διαρκώς αναζητεί τη δυστυχία, άλλωστε τα χωρίς λόγο δάκρυα, από το θάμπος του ήλιου, λίγες στιγμές μας τα χαρίζουν.
Πολλές φορές αισθάνομαι αμήχανα με το πρόσωπο μου γυμνό.
Ο Ζακ Γκενό, ισχυρίζεται ότι ο συγγραφέας αγαπάει τόσο πολύ το άτομό του, ώστε κάθε τι που του συμβαίνει, να το θεωρεί θέμα γενικότερου ενδιαφέροντος.
Μπορεί ο αναγνώστης να είναι πάντα συνένοχος σ’ αυτές τις συνωμοσίες, κύριος ένοχος όμως είναι ο εαυτός μου, σ΄ αυτόν πρωτίστως απευθύνομαι . Αναζητάω την ηρεμία στο χαρτί. Κάθε μέρα υπογράφω πρωτόκολλο ειρήνης, τελεσίγραφο ανακωχής μαζί μου.
Η αλήθεια είναι ότι μειώνει κανείς τον εαυτό του μιλώντας πολύ γι’ αυτόν, έχει ένα ρίσκο η υπόθεση, ακόμη και όταν γίνομαι επικριτικός μη γελαστείτε, μασκαρεμένοι έπαινοι για μένα είναι.
Που είχαμε μείνει ...
Στο σαλόνι βασίλευε γαλήνη, Γύρισα τη πλάτη, Κοίταξα το μισοφωτισμένο δωμάτιο. Χιλιάδες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου φευγαλέα . Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί. Ήθελα να πω πολλά. Ευτυχώς που είμαι επιρρεπής στις ενοχές. Ανακάτεψα την τράπουλα, έκοψα, με σκοπό να απαλλαγώ απ’ αυτές. Δεν τα κατάφερα για άλλη μια φορά εκτίναξα τα λάθη μου στα ύψη και δεν είπα τίποτα.
“ Για να μπορείς να μιλάς μάθε να σιωπάς. Στη σιωπή κατοικούν οι λέξεις του ποιητή. Εκεί πλένονται εκεί αρωματίζονται εκεί ντύνονται” Μπροστά σ΄ αυτά τα λόγια του Οκτάβιο Πας, μου φαίνεται ανούσιος ο κόσμος το θεού . Στα βιβλία, στο Θέατρο, στο Σινεμά, στα παραμύθια, κατοικεί ο κόσμος ο πραγματικός, ο κόσμος του συγγραφέα. Που να βρεις έξω τέτοιο κόσμο.
Τώρα οι λέξεις στα σκοτεινά δωμάτια της σιωπής μου έκαναν τις τελευταίες πρόβες. Σε λίγο θα αποτυπωθούν στον υπολογιστή όλα τα παραπάνω

 Βροχή και σήμερα ... Λασποβροχή

“Βροχή και σήμερα...” ας το τραγουδήσουμε για να παρηγορηθούμε... “βροχή στη στέγη μας, βροχή στη πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή...” Λασποβροχή
Το τέλειο σκηνικό, αντίδρασης της φύσης, στο βιασμό που υφίσταται. Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε η ελληνική Άνοιξη ; Γιατί αυτή που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με Άνοιξη του Καμερούν.
Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των Λαών.
Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.
Το φυσικό περιβάλλον στα εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξής του υπέστη άπειρες μεταβολές, είδη εξαφανίστηκαν, άλλα εμφανίστηκαν, θάλασσες και γαίες πήγαν κι ήρθαν χωρίς τη δική μας φροντίδα. Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά από εμάς. Τόσο απλά. Το στοίχημα είναι εάν εμείς θα υπάρχουμε . Άρα, δεν κάνουμε τίποτα για το καημένο το περιβάλλον, για την επιβίωσή μας το κάνουμε.
Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε, και η στήλη είναι μικρή για να τη χωρέσει. Ας κλείσουμε με ένα τραγούδι με την ελπίδα ότι θα ρθεί το καλοκαίρι...
Το καλοκαίρι σαν θα 'ρθει, πάνω στην άμμο την ξανθή
Μαζί μου θε να περπατάς Και να μου λες πως μ' αγαπάς
Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι, όμως αν μ' αγάπαγες όσο εγώ κι εσύ, το καλοκαίρι θα 'ρχότανε τώρα, τώρα ποιος ξέρει πότε θα 'ρθει» Ποιος ξέρει…

 Δώρο γενεθλίων

Ένα κείμενο χαρίζω κάθε χρόνο στον εαυτό μου και το μοιράζομαι. Και μια υπόσχεση κρυφή, τις περισσότερες φορές, η υπόσχεση δεν εκπληρώνεται και επαναλαμβάνεται τον επόμενο χρόνο.

Γεννημένος το Μάη, σαν σήμερα, άκοπα με μια ανάσα, έτρεχα στη ξέγνοιαστη κατηφόρα που βγάζει στη πόρτα του καλοκαιριού. Αυτή η εποχή είχε μια μαγεία για αυτά που περιμένεις να ζήσεις το καλοκαίρι, γι’ αυτά που έχεις μπροστά. Τώρα στα εξήντα, κάτι μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, όταν το σήμερα μου φέρνει στο νου τα παιδικά καλοκαίρια . Και όμως ίδια είναι τ' αρώματα ίδιες και οι μουσικές. Και η θάλασσα ολόιδια εκεί πάντα να περιμένει πότε ήρεμη και πότε αγριεμένη.

Μπορεί εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια να μεταγγίζουν δυνάμεις, δημιουργούν όμως και ένα πρόσθετο βάρος που ανακόπτει τη χαρά και φυλακίζει τα όνειρα.

Πάντα αυτή η εποχή με βρίσκει να κόβω βόλτες πίσω στο χρόνο. Μεγαλώσαμε. Δεν μπαίνει θέμα. Το μυαλό είναι το πρόβλημα. Ζηλεύει.

Μια χάντρα πέφτει, μια χρονιά. Ο χρόνος μάς κάνει σοφότερους, πιο κυνικούς, και από μια χάντρα πιο ευάλωτους.

Κάθε καινούργια μέρα που ζούμε, συνδέεται με αόρατες κλωστές, από ένα πρωτογενές σημείο. Ακόμα κουβαλάει τα αρώματα και τις γεύσεις, το βελούδο του παιδιού, τις ήπιες εικόνες της αθωότητας, τις αναστολές και τη μαγεία του δρόμου που εκτέθηκε.

Αλήθεια ποια προσμονή φέρνουν οξύτερη οι γιορτές; Πάνω απ' όλα ο χρόνος. Κάνοντας κύκλους αναλογίζεσαι, πόσος χρόνος σού λείπει, πόσο στριμώχνεσαι καθημερινά, πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή μες στις ελλείψεις και τις αναβολές. Αμείλικτος ο χρόνος.

Σιγά τι είναι τα χρόνια. Αποσυμπιεσμένες στιγμές κατά μια έννοια. Αφού πρέπει να μεγαλώσουμε, ας το κάνουμε με αξιοπρέπεια, άλλωστε όσες φορές προσπάθησα να ξεγελάσω το χρόνο, γελάστηκα. Έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω.

Τι να σου κάνει όμως και αυτή η μνήμη, όταν τη φορτώνεις με όλες τις ιστορίες που άκουσες. Με όλα τα βιβλία που διάβασες και όλες τις ταινίες που παρακολούθησες.

Αν προσθέσεις τα παραμύθια, που έχουν γαντζωθεί πάνω της από τις μονοψήφιες ηλικίες, τα όνειρα που έζησες στον ύπνο σου ή στο ξύπνιο σου και όλες τις αλήθειες και τα ψέματα που με τα χρόνια έγιναν ένα, μη περιμένεις σωστούς λογαριασμούς.

Μια μνήμη έχουμε χειμώνα καλοκαίρι, κάποιες στιγμές τα λίγα χρόνια της ζωής μας που προηγήθηκαν, τα μετράει αιώνες και κάποιες άλλες που ξεχνάει το φορτίο στο σπίτι, οι αιώνες γίνονται ώρες. Λες και ήταν χθες.

Τώρα σιγά - σιγά μειώνουμε τις στροφές, κατεβάζουμε ταχύτητες και απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Κάθε τόσο η όπισθεν σε πρώτη χρήση, με τα μάτια καρφωμένα σε αυτά που προηγήθηκαν, για να τα βλέπει ο χρόνος και να κάνει πίσω. Το μυαλό; Α! το μυαλό, όπως πάντα, ανέμελο, αφημένο να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι, για να έχει να λέει…

Ακίνητοι και φευγάτοι, σε μια λειτουργία αντιστρόφως ανάλογη, από τα βάρη, που καθηλώνουν τα πόδια σε πιο αργό τέμπο. Για τα πόδια ήταν επόμενο, από μικρά μετρούσαν τα βήματα… ένα, δύο, τρία… πενήντα εξήντα, η συμμαχία, με το χρόνο ποτέ δεν βγαίνει σε καλό.

Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε, αυτό που ξέρουμε καλά.

Οι φωτογραφίες μετράνε δεκαετίες από το τριάντα , μέχρι το εξήντα+.

Η τέταρτη αλλάζει κάθε χρόνο.

Από ύλη είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή γινόμαστε όλοι παλιές φωτογραφίες.

 Μας τέλειωσαν οι αυθεντίες

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης ξεπέρασε τα φυσιολογία χρονικά όρια. Ένα αέναο παιγνίδι εξουσίας, οικονομικών συμφερόντων, προβολής και διαπλοκής ξεδιπλώνεται καθημερινά μπροστά μας. Η Ελλάδα οδεύει με ταχύτατους ρυθμούς στο ενταφιασμό της εποχής που χαρακτηρίστηκε ιστορικά ως μεταπολίτευση.
Είναι προφανές ότι ο χώρος της ενημέρωσης ως διαμεσολαβητής και σφετεριστής της εξουσίας από τους πολιτικούς και τη δικαιοσύνη περνά μια καθοριστική κρίση από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν οι άλλες εξουσίες. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το χώρο της πολιτικής όπου η ζύμωση των απόψεων προοδευτικά θα συρρικνωθεί, μια που η εξέλιξη της παιδείας που προσφέρεται με την απελευθέρωση της γνώσης και της ενημέρωσης θα οδηγήσει σε εξαντλητική εξειδίκευση, με άμεσο αποτέλεσμα να μετατοπιστεί η συγκέντρωση της ισχύος από τις μάζες στις κοινότητες.
Οι απόψεις ανταλλάσσονται με ευκολία πλέον στο διαδίκτυο και οδηγούν στην ήττα κάθε παραδοσιακού μέσου προπαγάνδας. Σημειώνω μια ενδιαφέρουσα άποψη
“Οι νέοι στην σύγχρονη συντηρητική Χριστιανική Ελλάδα εκπαιδεύονται με την δυναμική του διαδικτύου, η έλλειψη πόρων ενημέρωσης και γνώσης στην οποία βασίστηκαν όλα τα κοινωνικά, θρησκευτικά και πολιτικά συστήματα, ιστορικά παύει να εφαρμόζετε πάνω στις σύγχρονες κοινότητες και η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είναι δύσκολο να καεί ξανά. Έτσι αυτά που παρατηρούμε σήμερα θα έχουν μια αυξητική τάση. Θα ζήσουμε πολύ ενδιαφέρουσες εποχές που έχουν όλα τα στοιχεία να χαρακτηριστούν ιστορικές, ενώ ταυτόχρονα θα παρατηρούμε με ολοένα περισσότερο αυξητική τάση την κατάρρευση κάθε παραδοσιακής αυθεντίας, συμπεριλαμβανομένης και της θρησκείας”