Μνήμη σε χαμηλή φωτιά

Πάλι εδώ. Με τα λίγα και τα απαραίτητα. Η ψυχή ανήσυχη, ψάχνει ανάπαυση όχι στα δελτία ειδήσεων, μα στις σιωπές. Εκεί όπου η μνήμη ψιθυρίζει κι η καρδιά θυμάται. Ξαναγυρνώ στη φωτιά. Όχι για να χορτάσω, μα για να υπάρξω. Για να σωθώ. Να θυμηθώ . Όχι κουμπί. Όχι παραγγελία με «εκτίμηση χρόνου παράδοσης».

Μαγειρεύω για να μην ουρλιάξω. Για να μη με ρουφήξει η επικαιρότητα που αλλάζει κάθε είκοσι λεπτά. Στήνω τα υλικά μου, λίγα, απλά και γνώριμα: ένα κρεμμύδι που με κάνει να δακρύζω πιο τίμια απ’ το δελτίο ειδήσεων, ένα σκόρδο που θυμίζει το πέτρινο γουδί , λίγη ντομάτα από εκείνες που κάποτε είχαν γεύση. Μαγειρεύω για να φύγω. Να αποδράσω απ’ την ευτέλεια του «επείγοντος» και να ενταχθώ στο τελετουργικό του ουσιαστικού. Δεν μαγειρεύω για να φάω. Ούτε καν για να τραπεζώσω. Μαγειρεύω για να θυμηθώ, για να ξανασυναντήσω. Τραπέζια φανταστικά, πρόσωπα απόντα, σούπες που μοσχοβολούν παρελθόν.
Δεν θέλω αφρούς και «μους» με παράξενες ονομασίες. Θέλω λαδερά που κρατούν ακόμα κάτι από τις αυλές του καλοκαιριού, από ταψιά που άχνιζαν στους παλιούς φούρνους της Κέρκυρας. Εκεί που το φαΐ ήταν τελετή. Και η γεύση, υπόσχεση συντροφικότητας.
Η μαγειρική δεν είναι επάγγελμα, είναι σχέση. Ένα είδος ερωτικής πράξης, με τις σωστές δόσεις και τις απαιτούμενες σιωπές. Όπως έλεγε ο Μοντεμπέλι, η αφή προηγείται της γεύσης. Η σάρκα του ψωμιού, το σμάλτο του σταφυλιού, το κεχριμπάρι του κρασιού, όλα ενώνονται σε μια Εδέμ που, προς στιγμήν, ανοίγει.
Η παλιά μυρωδιά του τυπογραφείου χάθηκε. Η δημοσιογραφία ξεφτίλισε τη μαγεία της λέξης. Όμως εδώ, πάνω απ’ τις κατσαρόλες μου, ξαναβρίσκω την αλήθεια. Τη μυρωδιά που δεν εφευρίσκεται, που επιστρέφει σαν φάντασμα παιδικό και μου θυμίζει το πρώτο φιλί με γεύση βερμούτ.
Οι συνταγές είναι μνήμες. Δεν γράφονται , βιώνονται. Η τέχνη της μαγειρικής μοιάζει με την ερωτική: προκαταρκτικά, κορύφωση, αποφόρτιση. Και στα δύο, δεν επιτρέπεται βιασύνη. Μόνο αφοσίωση.
Μαγειρεύουμε για να σταθούμε απέναντι στον κόσμο που καταρρέει από ταχυφαγεία, και ταχύτητες. Μαγειρεύουμε για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε. Για να επινοήσουμε ξανά τη γεύση της ζωής.