Ανθρώπινη Θερμοκρασία: Μείον Δύο

Έρχεται βράδυ Παρασκευής…

«Τι θα κάνεις απόψε;» τη ρώτησα.
«Θα μείνω μέσα. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω», μου είπε. Και κάπου μέσα σ’ αυτή τη φράση ακούστηκε ένας κόσμος που παραιτήθηκε απ’ το να ελπίζει. Το φως στους δρόμους αναβοσβήνει σαν καρδιοχτύπι, μα στις ψυχές επικρατεί βραχυκύκλωμα. Οι δρόμοι γεμάτοι φώτα και βιασύνη. Οι άνθρωποι διασκορπισμένοι στις οθόνες τους, στις συνήθειες τους, στην αυτάρκεια τους, στέλνουμε μηνύματα με emojis, αλλά κανείς δεν ακουμπά κανέναν. Η τεχνολογία μείωσε τις αποστάσεις, αλλά αύξησε τα ενδιάμεσα κενά. Χαμογελάμε στις φωτογραφίες, παγώνουμε στις αγκαλιές.
«Δεν το πίστευα, τώρα το βλέπω παντού: γυναίκες και άνδρες μόνοι, κάτω από χρυσωμένα πτυχία, σε σώματα καλογυμνασμένα που δεν τα αγγίζει κανείς. Ήρωες μιας αόρατης μοναξιάς.
Γυναίκες όμορφες, ώριμες, αυτόνομες, άνδρες επιτυχημένοι, μα ερμητικά κλειστοί. Παράλληλες γραμμές που διασταυρώνονται μόνο στα όνειρα ή στους αλγόριθμους των εφαρμογών.
«Η ώριμη γυναίκα της χειραφέτησης τα κέρδισε όλα, σχεδόν», γράφει ο Ξυδάκης. Της λείπει το πιο μικρό, το πιο πολύτιμο». Κι είναι αλήθεια: ζητάει ένα “τίποτα” που είναι όμως το “παν”. Ένα ζακετάκι ριγμένο απαλά στον ώμο. Ένα βλέμμα χωρίς επιτήδευση. Κι εκείνος, ο άνδρας της εποχής, νιώθει για μια στιγμή πως δεν χρειάζεται να αποδείξει, μόνο να είναι.
Μείον δύο, λοιπόν. Όχι έξω. Μέσα.
Κι ίσως αυτός ο μικρός, ανθρώπινος πυρετός , ένα άγγιγμα, μια ανάσα, μια παρουσία, να είναι η μόνη θέρμανση που μας σώζει.