Κατεβαίνουμε...

Κατεβαίνουμε. Όχι σκάλες, αλλά επίπεδα αξιοπρέπειας. Ένα ένα τα σκαλοπάτια, χρόνια τώρα. Όχι απότομα, μην ξυπνήσουμε απότομα. Λίγο λίγο. Όσο χρειάζεται για να συνηθίσουμε.
Κάποτε θυμώναμε, τώρα βαρεθήκαμε. Κάποτε μιλούσαμε, τώρα μας έμαθαν να σωπαίνουμε. Κατεβαίνουμε. Σαν παίκτες reality σε τελικό «επιβίωσης». Μόνο που εμείς δεν διεκδικούμε έπαθλο, αλλά μια έκπτωση στο σούπερ μάρκετ και δυο μήνες απλήρωτο ρεύμα.
Ο θυμός κάποτε ήταν μόδα, αλλά τώρα είναι ξεπερασμένος. Προτιμάμε κάτι πιο διαχρονικό: την απάθεια. Έχουμε μετατραπεί σε ήσυχους καταναλωτές θλίψης, σε σιωπηλούς αποδέκτες του τίποτα.
Η φτώχεια; Παλιά λέγαμε πως δεν είναι ντροπή. Τώρα, την ανακυκλώνουμε σαν σακούλα super market. Τη φοράμε σαν ρούχο δεύτερο χέρι, μιλώντας για «αξιοπρέπεια» που κρύβεται πίσω από κουπόνια και προσφορές. Η φτώχεια, δεν είναι απλώς έλλειψη. Είναι ντροπή.
Είναι το βλέμμα του πατέρα στο τραπέζι που άδειασε ξανά.
Είναι ο κόμπος που δεν λύνεται, μόνο καταπίνεται. Η φτώχεια δεν είναι «στιγμιότυπο». Είναι το μόνιμο φόντο.
Οι ειδήσεις; Ένα ευγενικό πρόγραμμα ύπνωσης. Η τηλεόραση μας νουθετεί καθημερινά, με όρους ψυχραιμίας, σωφροσύνης και υπευθυνότητας. Μην αντιδράτε, είναι αντιπαραγωγικό. Μην ελπίζετε, είναι παλαιομοδίτικο. Μην ζείτε είναι αχρείαστο.
Μάθαμε να κατεβαίνουμε σκαλιά χωρίς φως. Μάθαμε το μάθημά μας με τόση προσήλωση, που δικαιούμαστε πτυχίο. Το μόνο που δεν μάθαμε είναι πώς να πούμε όχι. Αλλά ποιος το χρειάζεται αυτό, όταν έχει Netflix;