Έτσι και εμείς

Στη μεγάλη καμπή του φωτός, όταν ο ήλιος αγγίζει την επίγεια αιωνιότητα και η μέρα αρνείται πεισματικά να τελειώσει, γεννιέται μέσα μας ένα κάλεσμα: να ζήσουμε. Θερινό ηλιοστάσιο. Και η ζωή φαντάζει ατελείωτη
Η μέρα είναι πλατιά. Έχει σάρκα και ψυχή. Δεν κυλάει απλώς, κυοφορεί. Μα πώς να τη γευτείς, όταν γύρω σου θερίζεται η ζωή με όπλα και με αποφάσεις που ποτέ δεν πέρασαν από τα χέρια των παιδιών που πληρώνουν το τίμημα; Πώς να δοθείς στο φως, όταν σκιάζουν τη σκέψη σου τόσες ανείπωτες κραυγές;
Μας έχουν φυλακίσει σε γεωμετρίες στεγνές. Τετράγωνα παντού. Τετράγωνα μυαλά, τετράγωνα όνειρα, τετράγωνες σιωπές. Τετράγωνα που βαφτίστηκαν ασφάλεια, λογική, πρόοδος. Μα τα τετράγωνα δεν ανασαίνουν. Δεν ονειρεύονται. Μόνο καταμετρούν και περιορίζουν.
Κι εγώ, που αγαπώ τον κύκλο, την κίνηση, το νερό, το απαλό πέρασμα του χρόνου, πνίγομαι στη λογική της γωνίας. Πνίγομαι στην πλειοδοσία της μιζέριας
Η μέρα κυλά. Σαν ποτάμι, ήσυχα, επιμένοντας. Κι όμως, είναι μια μέρα σαν αιώνας, γεμάτη ρωγμές: δίνει και παίρνει με την ίδια ακριβώς χειρονομία. Μια θέα του κόσμου για μια στιγμή, μετά, πέφτει ξανά η κουρτίνα. Θείο και βάσανο μαζί. Αυτή η μέρα δεν είναι απλώς μεγάλη. Είναι καθρέφτης. Μας δείχνει όσα χάσαμε, όσα δεν τολμήσαμε, κι όσα ακόμα προλαβαίνουμε να διασώσουμε. Είναι ο χρόνος που, πριν δύσει, μας ρωτά: ποιοι γίναμε;
Τα δόγματα έλιωσαν. Οι απαντήσεις γέρασαν. Ο κόσμος αλλάζει χωρίς να ρωτά κι εμείς οφείλουμε να περπατήσουμε με βήματα νέας πίστης, ακόμα κι αν τα πόδια δεν αντέχουν πια. Πρέπει να προχωρήσουμε.
Θερινό ηλιοστάσιο. Και η ζωή φαντάζει ατελείωτη...