Η γεωγραφία της επιστροφής

Ο χρόνος περνά. Το νιώθω στο σώμα, το ακούω στα βήματα των άλλων. Κι όμως, εγώ στέκομαι. Όχι επειδή αρνούμαι να προχωρήσω. Απλώς, με τραβούν πίσω κάτι τοπία που δεν ξέμαθαν να μιλούν. Τα παιδικά. Εκείνα που δεν σε θυμούνται, αλλά που εσύ επιστρέφεις. Όχι για να ξαναγίνεις παιδί, αυτά τελείωσαν. Επιστρέφω για να ψάξω την αθωότητα που κάηκε στα μισά της διαδρομής.

Αυτή η πορεία δεν έχει διαλείμματα. Δεν χωράει παύσεις. Όσο ζεις, κινείσαι. Έστω και μέσα στη σιωπή. Εκεί χωράει όλη μου η κόπωση, σε αυτή την εκούσια σιγή πριν το επόμενο ξεκίνημα. Μια παύση γεμάτη φωνές που δεν βρήκαν τη σειρά τους. Οι λέξεις με δικάζουν, οι σκέψεις ωριμάζουν με άγαρμπους τρόπους. Η σιωπή δεν είναι καταφύγιο. Είναι πεδίο μάχης.
Ξαναγυρνάω στα ίδια. Το ξέρω. Αλλά κάθε φορά είναι αλλιώς. Δεν αλλάζει το τοπίο, εγώ αλλάζω. Κι όσο βαθαίνει ο χρόνος, τόσο πιο επιτακτικό γίνεται το ερώτημα: Τι μένει; Τι αξίζει να σωθεί; Ο έρωτας, οι στιγμές, η αλήθεια;
Τα καλοκαίρια έχουν τον δικό τους ήχο. Δεν συγχωρούν εύκολα. Με ρωτούν αν ωρίμασαν τα αισθήματα. Αν ο ενήλικος έρωτας είναι καθαρός ή απλώς πιο υπόγειος. Τους απαντώ ότι δεν έχω πια όρεξη για εξηγήσεις. Ούτε για θεωρίες περί αγάπης.
Κάποτε, μια φωνή στο ραδιόφωνο είπε: «Η αγάπη είναι συγχορδία αντιθέσεων». Δεν ξέρω αν είναι. Ξέρω μόνο πως ό,τι αξίζει, πονά. Και πως δεν σώζεσαι με λέξεις. Σώζεσαι - ίσως - όταν αποδέχεσαι πως δεν θα σωθείς.
Αυτό κάνω. Επιστρέφω. Όχι για να εξηγήσω. Για να θυμηθώ πώς είναι να μένεις, όταν όλα φεύγουν