Για την φίλη μου την Τατιάνα, που δεν έφυγε!

Μερικές απουσίες δεν γεμίζουν ποτέ, μόνο απαλύνονται με τον χρόνο, σαν πληγές που μαθαίνουν να ανασαίνουν. Πριν δυο μέρες έφυγε η φίλη μου η Τατιάνα και η μέρα σκλήρυνε. Ο αέρας πάγωσε, κι όμως μέσα του ταξίδευε το γέλιο σου, αυτό το καθαρό που έσπαγε τις σκιές.

Η σιωπή είναι το μόνο μας όπλο όταν ο πόνος θεριεύει. Κι απόψε, μαζεύω πέτρες σιωπής, μία - μία, για να σταθώ όρθιος. Όχι για να περάσει η θλίψη, αλλά για να μην χαθεί το μυαλό, και το κλάμα το κάνει γέλιο. Γιατί η ζωή, ακόμα κι όταν ρημάζει, βρίσκει τον τρόπο να χτίζει ξανά πάνω στα ερείπια.

Δεν γράφω για να καταλάβετε. Δεν γράφω καν για να παρηγορηθώ. Οι λέξεις αυτές είναι παραμιλητό, σαν μουτζούρα στο χαρτί όταν το χέρι τρέμει και δεν ξέρει τι σχήμα να δώσει. Κι όμως, μέσα στο χάος των γραμμών, ξεπροβάλλουν μορφές, σαν θάλασσες και σαν στεριές, σαν το πρόσωπό σου Τατιάνα μου, που γελάει ακόμη μέσα από τις ρωγμές της μνήμης.

Αν υπάρχει Θεός, ίσως κρύφτηκε για να κλάψει μαζί μας. Ίσως ντρέπεται για όσα αφήνει να συμβούν. Γιατί όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, καμιά δύναμη δεν φαίνεται αρκετά ισχυρή να το αποτρέψει. Τι να πιστέψεις τότε; Ότι όλα είναι μάταια; Όχι. Γιατί μέσα από τον πόνο, μέσα από την οργή, υπάρχει κάτι που δεν πεθαίνει.

Ήσουν ποτάμι ανυπότακτο Τατιάνα και ήρεμο μαζί, δύναμη της φύσης που χάραζε δρόμους στις καρδιές των ανθρώπων. Παιδίατρος που θεράπευε σώματα και ψυχές, φίλη που θεράπευε τις πληγές.

Οι φίλες σου το ξέρουν καλύτερα, η ‘Τετράδα’ σας, όπως τη λέγατε, ήταν το καταφύγιό σας. Γέλια, κλάματα, κουβέντες σοφές και κουβέντες χαζές, εκδρομές της στιγμής, καφέδες της καθημερινότητας. Στα μάτια τους ήσουν πάντα η Κυρία. Κι εκείνες σήμερα πονάνε διπλά, γιατί έχασαν όχι μόνο μια φίλη, αλλά και τον άνθρωπο που τις έκανε καλύτερες.

Κι έτσι, μέσα στη σιωπή, ανακαλύπτω μια απρόσμενη αλήθεια: κανείς δεν φεύγει στ’ αλήθεια.
Όσοι φεύγουν, δεν χάνονται. Μεταμορφώνονται σε εκείνο το αόρατο που στηρίζει το ορατό.
Και εσύ, Τατιάνα, δεν έφυγες, απλώς άλλαξες τόπο.
Θα είστε πάντα τέσσερις.
Κι εμείς, όσοι σε γνωρίσαμε, θα σε κουβαλάμε μέσα μας, κομμάτι πολύτιμο της ψυχής μας.
Καλό ταξίδι στο φως, φίλη μας.
Η ουσία σου - αυτή που τα μάτια δεν βλέπουν - μένει εδώ. Μαζί μας!